Chcesz sławy? Musisz się rozbić

Dyżurny reporter: 667 70 70 60

Chodzi oczywiście o niusa na temat kolizji dwóch szybowców na ostatnich Mistrzostwach Polski. Tak się jakoś stało, że pierwszy się o tym dowiedziałem, pojechałem na lotnisko, porozmawiałem i zdjęcia zrobiłem. W ciągu następnych dwóch dni odebraliśmy - ja i ludzie z radia - kilkanaście telefonów od różnych redakcji w kraju z prośbą o udostępnienie informacji i - oczywiście - zdjęć. Dzwoniły duże ogólnopolskie media i małe branżowe lotnicze portale. Oczywiście nie robiliśmy żadnych problemów pod warunkiem, że powołają się na Elkę i wszystko ładnie podpiszą. No i stąd te pięć minut sławy i oglądania swojego nazwiska na dużych łamach. Fajnie? Skończonym kabotynem byłbym, gdybym udawał, że mnie to nie łechtało.

Piszę o tym tak lekko z tego powodu, że w wypadku nikt nie ucierpiał. Trochę trudno w to uwierzyć, gdy się widziało uszkodzenia, zwłaszcza rozprute skrzydło jednego z szybowców. Jednak szczęśliwie się stało, że kolizja zdarzyła się dwóm znakomitym pilotom. Miałem zaszczyt poznać i Janusza Centkę, i Pawła Wojciechowskiego, i powiem Państwu, z ręką na sercu, że to mistrzowie nad mistrzami. Szczególne wyrazy uznania mam dla Pawła. Jak mi opowiedziano, zaraz po zderzeniu, gdy poczuł potężne uderzenie w ogon swojej maszyny, odrzucił osłonę kabiny (jest taki specjalny wihajster do tego), rozpiął pasy i chciał skakać. Nie ma się czemu dziwić, po odcięciu ogona szybowiec zazwyczaj wpada w korkociąg, który jest śmiertelną pułapką dla pilota. Już porozpinany obejrzał się do tyłu, zobaczył że ogon jest na miejscu i postanowił dolecieć na lotnisko. Gdyby wyskoczył, nikt nie miałby do niego pretensji, jednak pewnie zdawał sobie sprawę, że niekontrolowany szybowiec może spaść Bóg wie gdzie. Więc leciał i doleciał. Cały i zdrowy, choć pewnie wystraszony jak cholera. Szacun, Paweł.

Medialne pięć minut przypomniało mi jednak także i o smutniejszej rzeczy. O tym, że się szybownictwem pies z kulawą nogą nie zainteresuje, chyba że dojdzie do wypadku.

Wiele, wiele lat temu poproszono mnie o bycie rzecznikiem prasowym Mistrzostw Polski, które też się w Lesznie odbywały. Podszedłem do tego z dużym zaangażowaniem - rozesłałem chyba z 50 maili do wszystkich redakcji w Polsce, informując o zawodach, podając wszelkie potrzebne szczegóły, zapraszając do Leszna, obiecując relacje i zdjęcia, wreszcie podając namiary na siebie. Ile redakcji odpowiedziało? ŻADNA. Pies z kulawą nogą nie odpisał, choćby jakiegoś „dziękujemy, nie skorzystamy”. Tak było przez trzy dni...

Czwartego dnia komórka się rozdzwoniła i to do tego stopnia, że w dwie godziny się rozładowała. Co się stało? Tak, macie rację. Był wypadek, rozbił się szybowiec przy lądowaniu. Nagle wszyscy znaleźli mojego maila i kontakt. Dzwonili i z żalem przyjmowali wyjaśnienie, że nikomu nic się nie stało, a szybowiec się da wyklepać. Acha - oczywiście wyniki mistrzostw też nikogo nie interesowały.

Znacie Sebastiana Kawę? To obecnie najbardziej utytułowany polski szybownik, młody człowiek z Bielska-Białej. Ma z 20 złotych medali, srebrnymi to sobie piwo otwiera. Pan Sebastian zdobył ogólnopolską sławę dzięki temu, że chyba jako pierwszy człowiek - a na pewno pierwszy Polak - latał szybowcem nad Himalajami. Opowiedział mi kiedyś, jak do tego doszło. Bezpośrednim powodem była… wściekłość na media...

Otóż trzy lata temu Polacy odnieśli największy w dziejach sukces na zawodach szybowcowych - podczas Mistrzostw Europy zajęli całe „pudło”. Kawa był pierwszy, Łukasz Wójcik drugi, a „nasz” Paweł Wojciechowski trzeci . I nie zostało to odnotowane w żadnych mediach. Wielkie telewizje, ogólnopolskie redakcje, potężne portale wolały podniecać się tym, że nasi piłkarze już zjedli śniadanie. Dlatego właśnie Kawa postawił na lot nad Himalajami, czyli wyczyn bez żadnego znaczenia sportowego. Trzeba przyznać, że mu się udało, przez parę dni nie wychodził z telewizji. Pewnie jeszcze lepszą oglądalność miałby tylko wtedy, gdyby widowiskowo wyrżnął o Mount Everest.

Piszę o tym dlatego, żebyśmy doceniali naszych szybowników na co dzień. To wspaniali sportowcy, absolutna światowa czołówka, przed którą drżą (w sportowym tego słowa znaczeniu) Niemcy, Amerykanie czy Rosjanie. Od lat nie wychodzą z pierwszej dziesiątki mistrzostw kontynentu czy świata, zazwyczaj lądują na podium. Absolutna światowa potęga. I mamy ich na wyciągnięcie ręki na leszczyńskim lotnisku - choćby podczas ostatnich Mistrzostw Polski. Nie byli oblegani, jak nasza kadra w Arłamowie. Na zakończeniu mistrzostw nie pojawiły się żadne VIPy, a brawa musieli sobie bić sami. Jak mówią, już się do tego przyzwyczaili. Trochę im nie wierzę. A już niedługo Piknik Szybowcowy!

 

reklama

reklama

reklama