Zdrowy i zdolny, niech to jasna cholera

Jak wszyscy wiedzą, pracuję w bardzo fajnej firmie. Ciekawa jest sama praca - żadne osiem godzin za biurkiem z ciasno wyznaczonym limitem zadań - wręcz przeciwnie: idąc do pracy nigdy nie wiem, co mnie spotka i kiedy wrócę do domu. Drugą zaletą jest to, że zasadniczo wszyscy się w robocie lubimy - kto z Państwa pracuje w jakimkolwiek zespole ludzkim wie, jak to jest ważne i jak pomaga w codziennym kieracie. Po trzecie wreszcie, pieniądze też są w miarę przyzwoite. Zasadniczo same plusy - poza jednym minusem: ponieważ jest to umowa etatowa, trzeba przestrzegać przepisów. A te stanowią, że raz na parę lat pracownik musi przejść badania lekarskie.

Mój termin przypadał jakoś tak w czerwcu. Nasza kadrowa, kobieta bardzo dbająca o poszanowanie prawa, przyniosła mi skierowanie już jakiś czas temu. Ale sami wiecie - człowiek uważa, że jest niezbędny, radio bez niego się zawali, pięćset powodów żeby nie pójść. Kadrowa jest kobietą zacną do poczciwości, była na tyle delikatna, że przypominała się zaledwie raz w tygodniu. Potem raz dziennie. Wreszcie co piętnaście minut.

Rzucając pewną częścią na lewo i prawo oświadczyłem wszystkim w firmie, że JUTRO MNIE NIE BĘDZIE, BO IDĘ NA CHOLERNE BADANIA. Tylko które jutro wybrać? Z pobieżnych wyliczeń wyszło mi, że poniedziałek odpada (wiadomo, po weekendzie wszyscy robią badania), we wtorek robią je ci, którzy w poniedziałek się nie dopchali, piątek i czwartek działa podobnie, tylko w drugą stronę. Więc pozostaje środa: idealnie, w środku tygodnia, nie będzie kolejek.

Były. Pierwsza do samej rejestracji, miała jakiś kilometr długości. O siódmej rano! Szybko wyczułem trendy - kilka całkiem sporych leszczyńskich firm wysłała na badania chyba połowę personelu. Pani rejestratorka okazała się całkiem nieźle zorientowana w meandrach badań okresowych, z tym że nie wobec mnie. Kilku osobom w kolejce przede mną życzliwie poradziła: „zajmie pan kolejkę pod czwórką, potem pójdzie pan na parter zająć kolejkę do okulisty, następnie piętro wyżej na psychotesty, potem do nas na wywiad”. Jednak ja żadnego takiego instruktażu nie dostałem. Kiedy wreszcie przyszła moja kolej usłyszałem „z moczem i krwią pod czwórkę” okazało się, że pod czwórką siedzi pięćset osób, każdy ze słoiczkiem pod pachą i obłędem w oczach. Żeby oddać słoiczek i próbówkę krwi czekałem godzinę i pół. Tyle czasu wystarczyło, żebym czegoś nauczył się o życiu. Pobiegłem do okulisty - a właściwie na wypełniony ludźmi korytarz przed gabinetem. „Kto z państwa ostatni, w takim razie ja za panem” i biegiem do rentgena. Tam kolejki nie było - tylko jakieś dziesięć osób przede mną. Piorunem więc z powrotem do okulisty, gdzie okazało się, ze kolejki są dwie, a ja stanąłem w tej niewłaściwej. Większość pracowników działała zresztą w stadach, rezerwując kolejkę na pięć, sześć osób: „ten pan stał za mną, teraz wejdzie przed panem, OK?”

Nic to - czekając przeczytałem całą książkę, którą zabrałem, udowadniając chyba niezbicie, że widzę. Przy okazji usłyszałem chyba z pięć genialnych recept na reformę służby zdrowia. Ciekawe, czy minister Radziwiłł kiedyś stał w kolejce do lekarza - pewnie by się wiele nauczył.

Po trzech godzinach okulista przyznał oficjalnie, że widzę, więc już było z górki. Tak zwany wywiad. „-Jak się pan czuje? -Świetnie. -Choroby w rodzinie? -Dziękuję, wszyscy zdrowi. -Waga? -Następne pytanie proszę”. Panie były tak miłe, że trzy razy mierzyły mi ciśnienie. Do skutku.

Wreszcie lekarz, a właściwie lekarka. Młoda, całkiem niczego sobie. Po minucie badania stwierdziłem, że albo się uduszę, albo przestanę wciągać brzuch. Przestałem. Pani doktor nie przestała. Zajrzała mi prawie wszędzie i zadała masę krępujących pytań. Wreszcie nie wytrzymałem. -Co mi pani może właściwie zrobić? - zapytałem. -Mogę pana nie dopuścić do pracy - odpowiedziała ze szczerością dziecka. -A wtedy co? - nie przestawałem. -A wtedy pana zwolnią - uśmiechnęła się szeroko.

Nie zwolnili. Nasłuchałem się o szkodliwości palenia papierosów i o nadciśnieniu, ale nie zwolnili. Ale com się nastresował, to moje - wyniki i stosowne orzeczenie było bowiem do odbioru dopiero nazajutrz, w czwartek. Kiedy po nie przyszedłem, w poradni medycyny pracy nie było nikogo. -Tak już jest w czwartek - powiedziała pani rejestratorka - w czwartki jest najmniej pacjentów. -A kiedy jest najwięcej? - zapytałem -W środy - odrzekła - trochę się zdziwiłam, że pan przyszedł właśnie w środę, ale może pan nie bardzo lubi swoją pracę…