3. Dodane przez Inscenizacja Poczdam, w dniu - 11-07-2014 18:11
Pozwolę sobie nieco przybliżyć
Akcja "Burza 1944", "Finlandia 1944",
Ponieważ Polacy jak i Finowie zostali ograni przez cwaniaczków czego skutek dzisiaj na Ukrainie.
Akcja Buża
Uświadomienie władzom radzieckim, że na wyzwolonych z okupacji niemieckiej terenach Polski w granicach sprzed 1939 gospodarzami są Polacy, uznający władzę Rządu Emigracyjnego, który był jedynym legalnym kontynuatorem struktur władzy państwa polskiego sprzed 1939.
Zanegowanie alianckiego podziału na strefy operacyjne, w myśl którego Polska znajdowała się w radzieckiej strefie operacyjnej i wojska aliantów zachodnich ani oddziały im podporządkowane tu nie operowały.
Skłonienie ZSRR do uznania władzy Rządu RP w Londynie (reprezentowanego w kraju przez Delegaturę Rządu na Kraj) w Polsce i granicy wschodniej sprzed 1939 roku (którą ZSRR uznał postanowieniami traktatu ryskiego w 1921) i praw Polski do jej terenów wschodnich, bezprawnie zagarniętych na mocy postanowień paktu Ribbentrop-Mołotow po agresji ZSRR na Polskę w dniu 17 września 1939.
Spowodowanie przybycia do Polski sił aliantów zachodnich i jednostek PSZ na zachodzie, a w pierwszej kolejności 1 SBS.
Sytuację skomplikowało powołanie zależnego od ZSRR, marionetkowego rządu PKWN.
Pod względem militarnym akcja Burza osiągnęła główne cele. Poza działaniami w terenie, Armia Krajowa zdobyła kilka dużych miast, np. Wilno czy Lwów, przed faktycznym wkroczeniem do nich oddziałów Armii Czerwonej. Odtworzenie części dywizji i pułków walczących w 1939 podkreśliło nieprzerwaną ciągłość Polskich Sił Zbrojnych, co posiadało nie tylko znaczenie symboliczne, ale także wyraziło się w sierpniu 1944 oficjalnym uznaniem Armii Krajowej za wojska sprzymierzone
Ogółem na skutek działań sowieckich służb bezpieczeństwa, głównie NKWD, w więzieniach i obozach zamknięto 50 tys. żołnierzy AK, uczestniczących w akcji Burza, głównie za odmowę wstąpienia do kontrolowanej przez ZSRR armii Berlinga. Konsekwencją działań NKWD był terror wobec Polaków zamieszkujących tereny wschodnie. Od listopada 1944 nasiliły się sowieckie pacyfikacje na Kresach, np. zamordowano 9,8 tys. Polaków w powiecie lidzkim, w szczuczyńskim kolejne 8 tys., a w oszmiańskim 6 tys.. Najbardziej ucierpiały w czasie tych akcji miasta
Ejszyszki i Bieniakonie. Regularnie urządzano obławy na członków Armii Krajowej, np. na Lubelszczyźnie jesienią 1944, oraz na przełomie 1944 i 1945 na Wileńszczyźnie i Nowogródczyźnie. Z samego Wilna deportowano 35 tys. Polaków, wymuszając oświadczenia, iż wyjeżdżają oni z własnej woli; w miejsce wywiezionych osiedlano Rosjan. ZSRR dokonał także grabieży polskich dóbr kulturalnych, m.in. wywieziono całe archiwa Towarzystwa Przyjaciół Nauk i Uniwersytetu Stefana Batorego w Wilnie.
Ppor. Jerzy Bokłażec został publicznie powieszony w Lidzie w lutym 1945.
Wojna radziecko-fińska 1941-1944 wojna, zwana również wojną kontynuacyjną (fin. jatkosota), tocząca się w okresie od 25 czerwca 1941 do 4 września 1944.
Działania wojenne rozpoczęte przez Związek Radziecki wobec neutralnej Finlandii (cztery dni po rozpoczęciu przez III Rzeszę operacji Barbarossa!) nalotami lotnictwa bombowego na lotniska i miasta Finlandii w dniach 25-26 czerwca 1941. W tej sytuacji Finlandia wypowiedziała wojnę mając zamiar odzyskać zagrabione jesienią 1939 roku w czasie wojny zimowej rdzenne fińskie tereny - stąd nazwa wojna kontynuacyjna.
Zadanie to udało się wojskom fińskim (w sile 16 dywizji piechoty, 2 dywizji strzelców oraz 1 brygady kawalerii pancernej) zrealizować do końca sierpnia 1941, ale na niektórych odcinkach frontu kontynuowały one ofensywę i wdarły się na terytorium radzieckie. Finlandia przystąpiła też do paktu antykominternowskiego (25 listopada 1941), a także udostępniła III Rzeszy północną część swego terytorium, skąd siły niemieckie rozpoczęły ofensywę w kierunku Murmańska (Operacja Silberfuchs).
Zmianę sytuacji przyniosła operacja wyborsko-pietrozawodzka, przeprowadzona w lecie 1944 przez Armię Czerwoną. W jej wyniku Finowie zostali wyparci z Linii Mannerheima oraz portu Viipuri. Wojska radzieckie nie przełamały jednak całkowicie obrony i nie weszły w przestrzeń operacyjną Finlandii. W wyniku otwarcia Drugiego Frontu przez aliantów zachodnich Józef Stalin zaczął wycofywać jednostki z kierunku północnego aby użyć ich na kierunku strategicznie ważniejszego natarcia w Polsce i Niemczech a Finowie zostali zmuszeni do podpisania zawieszenia broni (4 września), a wkrótce potem rozejmu (19 września). Następnie wskutek nacisków ze strony radzieckiej Finlandia podjęła działania przeciw wojskom niemieckim w Laponii (wojna lapońska).
Wojna kontynuacyjna formalnie zakończyła się traktatem paryskim, podpisanym 10 lutego 1947, w którym potwierdzono radzieckie zdobycze terytorialne z 1940. Ponadto Finlandia utraciła na rzecz ZSRR kolejne tereny (okolice Petsamo) oraz flotę wojenną, zgodziła się na limity we własnej armii, dzierżawę półwyspu Porkkala na 50 lat i spłatę odszkodowań wojennych.
W sierpniu 1945 odbyła się w Poczdamie, w pałacu Cecilienhof konferencja Wielkiej Trójki kończąca II wojnę światową.
W latach 1947-1952 Poczdam był stolicą nowo utworzonego landu Brandenburgia, a po jego likwidacji przez władze NRD w 1952 r. siedzibą okręgu Potsdam[15]. |
