Odpuściłem maraton

Dyżurny reporter: 667 70 70 60

Po pierwsze nie bardzo mam po co. Dwa lata temu nieco na wariata zdecydowałem się wziąć udział: ot, parę miesięcy wcześniej w naiwności swojej uznałem, że trzeba coś zrobić z sadłem. Po raz pierwszy od I Komunii wsiadłem na rower i jakoś mi się spodobało. Jak już człowiek przejechał 20 czy 30 kilometrów, to uznał, że 90 nie stanowi wielkiej przeszkody. Podobnie jak czytanie regulaminów. I mapy. Z poziomicami.

Troszkę się więc zdziwiłem, kiedy zobaczyłem na starcie jakiś tysiąc odzianych na ciasno facetów ( i co gorsza, sporo babek - fajnych babek), którzy mówią tylko o jednym - że to wyścig. Współzawodnictwem sportowym brzydzę się prawie tak samo jak fizyczną pracą - zwłaszcza wtedy, kiedy sam mam się zająć czy jednym, czy drugim. Jednak zwyciężyło poczucie wstydu przed ubranymi na ciasno babkami. Więc pojechałem.

I dojechałem. Na mecie byłem ostatni - już zwijali bramę i czekali tylko na mnie, lekko wkurzeni. Po paru dniach dotarłem do elektronicznych wyników maratonu: okazało się, że byłem przedostatni. Ludzie - co za duma! Oczywiście jak na rasowego sportowca przystało obwieściłem to zaraz na facebooku. Bardzo uprzejmi organizatorzy maratonu odpisali, że pan, który był w klasyfikacji za mną dojechał trzy godziny przede mną, ale - jak to się w branży mówi - nie odbił mu elektroniczny chip. Więc z dumą noszę palmę czerwonej latarni IX LMR.
Okazało się, że robiona była też klasyfikacja dziennikarzy - było nas sześciu. Więc teraz we wszelkie CV wpisuję z dumą „szóste miejsce w Mistrzostwach Polski Dziennikarzy w Kolarstwie Szosowym 2014”. Fajne to jest.

W zeszłym roku pojechałem na dystansie mini - 30 kilometrów. Koleżanki z radia bardzo chciały pojechać, ale potrzebowały kogoś, kogo wyprzedzą na mecie, więc nadawałem się jak mało kto. W dodatku firma załatwiła nam ekstra koszulki z logo Elki. Miara na koszulki była brana z koleżanek, ja więc moją założyłem tylko raz - właśnie na zeszłoroczny maraton - a i tak co chwila ktoś pytał, czy potrzebuję pomocy medycznej.

W zawodach kolarskich osiągnąłem więc wszystko co możliwe i spocząłem na laurach (przypominam - szóste miejsce w MP). Co nie znaczy, że zrezygnowałem z jeżdżenia. Mój rumak przeszedł był właśnie kapitalny remont i tydzień po maratonie ruszamy na Wielką Męską Wyprawę: jakieś 200 kilometrów z hakiem.

Wielkie Męskie Wyprawy to pomysł mojego kumpla Krzycha z Kórnika. Ten jeździ jak szatan - od początku tego roku przejechał 6 tysięcy kilometrów - dwa razy tyle, co ja w całym życiu zarejestrowanym na Endomondo. Krzych prezesuje Kórnickiemu Bractwu Rowerowemu: ekipie totalnych zakapiorów, które jeżdżą dzień i noc, słońce i śnieg. W zeszłym roku namówił mnie i mojego kumpla M. na wspólne deptanie z Bractwem z Lądu nad Wartą do Lubinia. - Dwa dni męskiej przygody - mówił. Oczywiście się zgodziłem, znów nie doczytawszy drobnego druczku, więc na metę dojechałem nie tylko ostatni, ale i w papierowej torbie na głowie, żeby wstydu nie było widać.

Ale przygoda była znakomita i wiele pięknych miejsc zobaczyłem, więc w tym roku jedziemy znów - tym razem z Inowrocławia do Poznania. Będzie Strzelno, Mogilno, Gniezno i jeszcze parę innych miejsc. Jeżdżenie z ekipą z Kórnika ma zaletę: chłopaki lubią historię i zatrzymują się w ciekawych miejscach. Ostatnio machnęli się na przykład na 240-kilometrową jednodniową wyprawę w nasze strony. Z dumą wraz z M. mogliśmy pełnić rolę gospodarzy, pokazując im Muzeum Młynarstwa w Osiecznej i nasz leszczyński Rynek z jedną fajną knajpką. Byli zachwyceni i bardzo Leszno na wszystkie strony wychwalali. Więc może będą wdzięczni i pozwolą za sobą nadążyć. Na wszelki wypadek papierową torbę już kupiłem.

Jednym słowem ja się cieszę. Myślę, że organizatorzy Leszczyńskiego Maratonu Rowerowego cieszą się jeszcze bardziej. Bo nie będą musieli czekać do nocy ze zwijaniem mety i zdążą na grilla.

 

reklama

reklama

reklama