Zarzynanie Akwawitu

Zauważyłem dziwną rzecz: im człowiek starszy, tym częściej błądzi. Kiedy się ma 20-25 lat wszystko jest jasne i oczywiste. Ma się skrystalizowane poglądy i można się wymądrzać o dobru i złu, religii, sprawiedliwości, polityce i gospodarce. A potem im dalej w las, tym więcej drzew. I na tych drzewach sobie rozbijam nos. Coraz częściej, niestety....

Nie dalej jak tydzień temu kajałem się w sprawie inspektora nadzoru budowlanego w Kościanie. Podobnie jak pan Sławomir Szczot nie mam problemu ze słowem „przepraszam”. E, gówno prawda. Mam problem, bo strasznie nie lubię się mylić, a jeszcze bardziej nie lubię, gdy ktoś to zauważy i mi wytknie. Moje ego jest jeszcze większe niż mój brzuch. Tymczasem tamta pomyłka to małe piwo w porównaniu z tą, z której zdałem sobie sprawę dzisiaj. Dziś bowiem w gruzach legło jedno z moich fundamentalnych przekonań.

Przez ostatnie 20 lat uważałem się za konserwatywnego liberała w stylu dawnego, poczciwego UPRu. Albo co najmniej amerykańskich Republikanów. Podzielałem te wszystkie opinie w sprawach kary śmierci, prawa do posiadania broni w domach czy roli związków zawodowych. Wyznawałem sobie to wszystko po cichu, a nawet z cichą satysfakcją, że mało kto ma tak oryginalne poglądy jak moje. Ot, snobizm po prostu.

Jedna z takich podstawowych zasad brzmiała „prywatne jest lepsze od państwowego”. Że niby jeden, konkretny właściciel lepiej zadba o to, czym się zajmuje, od rzeszy urzędników zależnych od partyjnych fluktuacji. Prywatne jest bardziej wydajne i opłacalne, lepiej działa, wreszcie jest tańsze dla klientów. Tak sądziłem. Do dziś. Dziś bowiem uroczyście odszczekuję. Byłem w wielkim błędzie.

Co mnie przekonało? Bynajmniej żaden z moich zaprzyjaźnionych socjalistów. Bynajmniej nie nasza Platforma Obywatelska, która mieniła się partią liberalną, a po wyborach jej przeszło. Bynajmniej nie pojawiła się we mnie jakaś wiara w moc państwa jako takiego. Przekonała mnie rodzina Gudzowatych, która właśnie nam zarzyna Akwawit.

Pamiętacie lata świetności pływalni - pierwszy akwapark w Polsce, do którego zjeżdżały pielgrzymki od Szczecina po Wałbrzych, od Gorzowa po Siedlce. Pamiętacie te lśniące kafelki, ciepłą lazurową wodę, oszałamiające zjeżdżalnie, bicze wodne i jacuzzi. Pamiętacie, jak znajomi z dalekich miast przypominali sobie o was i wpadali z niespodziewaną wizytą do Leszna - tak średnio na tydzień - żeby się napływać, nakąpać i nasaunować po wszystkie czasy. Było pięknie, a nasze miasto słynęło na pół Europy jako symbol nowej rzeczywistości dawnych demoludów. I nowoczesnych technologii - było miło, ciepło i tanio bo basen grzała woda pochodząca z produkcji spirytusu. A kasy z niego było tyle, że można było budować i budować - kolejne zjeżdżalnie, hotel, korty tenisowe.

Najśmieszniejsze, że tak działał Akwawit jako firma państwowa. Czyli niczyja - według mojego do niedawna liberalnego poglądu. A przecież skoro tak świetnie działała firma państwowa, to o ileż lepiej działałby prywatna, prawda? Zapewniam was - gdybym tylko ja tak myślał, do dziś żylibyśmy jak pączki w maśle. Niestety, pogląd ten wyznawali chyba wszyscy, łącznie z SLD. I to właśnie SLD sprzedał Akwawit w prywatne ręce, bo to ta partia wtedy rządziła. Sprzedała Aleksandrowi Gudzowatemu, jednemu z najbogatszych Polaków. Niektórzy mówią, że bardzo z SLD zaprzyjaźnionemu, ale to z pewnością nieprawda. A fakt, że sprzedający minister Kaczmarek szybko został prezesem sprzedanej firmy to zupełny zbieg okoliczności.

Zresztą mniejsza z tym - chodzi o to, że kiedy państwowe stało się prywatne, skończyło się rumakowanie. Okazało się, że to wszystko, co można było zrobić, kiedy szefem był Stefan Grys, jest po prostu niemożliwe. I mniejsza już o sponsorowanie całej gamy różnych sportów, od kręgli przez balony po żużel. Niemożliwe okazały się nowe atrakcje na pływalni, niemożliwe okazały się modernizacje, a nawet remonty sypiącego się budynku.
Teraz okazuje się, że niemożliwe jest nawet to, co było sensem działania pływalni - ogrzewanie go ciepłem z produkcji spirytusu. Wolą grzać atmosferę ziemską niż wodę dla leszczyniaków.

Dlaczego? Dobre pytanie. Tylko że bez odpowiedzi. Oficjalny rzecznik firmy nie odpowiada na maile, a sekretarka we Wrocławiu, gdy się do niej dodzwoniłem odpowiedziała z rozbrajającą szczerością „nikt tego panu nie powie”.
Jednym słowem, mają głęboko w swoich prezesowskich - powiedzmy - limuzynach to, co tu się dzieje. I to, co my o nich myślimy. Ich prawo? Tak - niestety. Ktoś im dał to prawo za 50 milionów spłacanych w ratach z zysków. Swoją drogą ciekawe, czy były zyski.

Napisz komentarz zasady

Redakcja portalu zastrzega sobie możliwość ingerencji lub niedopuszczenie do publikacji wypowiedzi, które nie odnoszą się do tematu artykułu, naruszają normy prawne, obyczajowe lub są niezgodne z zasadami współżycia społecznego. Wypowiedzi zawierające wulgaryzmy nie będą publikowane. Komentarze promujące własne np. strony, produkty itp. będą usuwane. Zabezpieczono reCAPTCHA i ma zastosowanie Polityka prywatności oraz Warunki korzystania z usług Google.