Najgorszy bandzior i najgorsze miejsce dawnego Leszna

Dyżurny reporter: 667 70 70 60

Najgorszy bandzior

W lutym 1934 roku, w ostatni dzień karnawału, około godziny 20.00 na alejach Krasińskiego doszło do kłótni między Mieczysławem Rochowiakiem i jego bratem Janem a Franciszkiem Ptaszyńskim. Kłótnia wkrótce zamieniła się w krwawą bójkę. Mieczysław Rochowiak sięgnął bowiem po nóż i pchnął nim Franciszka Ptaszyńskiego w brzuch. Ten trafił do szpitala.

Tego samego wieczoru bracia Rochowiakowie wdali się w kolejną bójkę, tym razem na Rynku. Tam nożem pchnęli Jana Ptaka. I on trafił do szpitala. Informację o tych wydarzeniach ówczesna gazeta zakończyła następująco „Stan obu ofiar napadu jest bardzo poważny i budzi obawy o ich życie.” A Rochowiaków określono jako „znanych na tutejszym gruncie, notorycznych złodziei i awanturników.” Bracia trafili do aresztu, jednak nie wiadomo jakie wyroki usłyszeli.

O Mieczysławie Rochowiaku znów słyszymy w roku 1937. Miał wtedy 28 lat, z czego 7 lat spędził za kratkami.
21 maja 1937 roku, wraz z jeszcze jednym złodziejem, próbował włamać się do domu Marii Kaczmarek, mieszkanki Drzeczkowa. Zauważył ich sąsiad Arnold Kuske, który rzucił się na bandziorów. I tu mamy dwie wersje zdarzeń. Jedna mówi, że Rochowiak wyciągnął rewolwer i sterroryzował nim Kuskego. W drugiej czytamy, że obaj złodzieje rzucili się do ucieczki, a Kuske wskoczył na konia i dogonił Rochowiaka. Ten jednak miał wyciągnąć nóż i wbić go ścigającemu w bok. Gdy Kuske spadł z konia, Rochowiak uciekł do lasu.
Bardziej prawdopodobna wydaje się pierwsza, „łagodniejsza” wersja, ponieważ 8 lutego 1938 roku wydział zamiejscowy Poznańskiego Sądu Okręgowego w Lesznie skazał Mieczysława Rochowiaka za wydarzenia w Drzeczkowie na trzy miesiące więzienia. Oskarżony odwołał się od wyroku, lecz Sąd Apelacyjny w Poznaniu, biorąc pod uwagę wcześniejsze konflikty Rochowiaka z prawem, wyrok utrzymał w mocy.
Nie wiadomo kim był drugi z bandytów - nigdy go nie zatrzymano, a sam Rochowiak podczas przesłuchań nie „sypnął” kompana. Tyle o najniebezpieczniejszym człowieku.



Najbardziej ponure miejsce w Lesznie

Niewątpliwie było nim Schronisko dla Eksmitowanych. Znajdowało się w miejscu dzisiejszego Parku Tysiąclecia przy ul. 17 Stycznia. Założono je w latach trzydziestych. Eksmitowano tam najbiedniejszych oraz sprawiających najwięcej problemów mieszkańców miasta. Miejsce to nazywano „Zameczkiem”. Był tam zatrudniony na etacie miejskim zarządca, który nigdy nie rozstawał się z pistoletem...
W jednym z mieszkań, składającym się z pokoju i kuchni mieszkały aż dwie rodziny. Małą kuchenkę zajmował 60-letni bezrobotny Woźniak ze swoją żoną. Natomiast w pokoiku mieszkała pięcioosobowa rodzina Glapskich. Rodziny nienawidziły się serdecznie, wciąż dochodziło między nimi do kłótni i sporów. Głównym powodem był fakt, że aby wejść do swego pokoju, Glapscy musieli przechodzić przez kuchnię zamieszkałą przez Woźniaków. Szczególnie wściekła była o to 64-letnia pani Woźniak. Swymi awanturami doprowadziła do tego, że Glapscy do swego pokoju wchodzili przez okno.

I właśnie w tym mieszkaniu doszło do tragedii. W sobotę, 9 stycznia 1937 roku doszło do kolejnej „sąsiedzkiej” awantury. 41-letnia Glapska wynosiła ze swoim 16-letnim synem Józefem bieliznę na strych. Woźniakowa ruszyła za nimi z nożem w ręku, z którym zamierzała rzucić się na Glapską. W obronie matki stanął syn. Jak napisano w ówczesnej gazecie, „w największym uniesieniu wyrwał jej nóż z ręki i silnym uderzeniem ugodził ją w szyję.” Późniejsza sekcja zwłok wykazała jednoznacznie, że przyczyną śmierci było przecięcie tętnicy.

Dziennikarz opisujący tę tragedię podsumował ją następująco: „Zabójstwo Woźniakowej wywołało na mieszkańcach „Zameczka” ponure wrażenie, tym bardziej, że młody i mimowolny zabójca cieszył się jak najlepszą opinią, był człowiekiem spokojnym i zrównoważonym. Józefa Glapskiego aresztowano na polecenie prokuratora i umieszczono w tutejszym więzieniu.”

Damian Szymczak

 

reklama

reklama

reklama