Nie będzie Niemiec...

Kiedy jeżdżę w dalsze trasy, słucham w aucie podcastów. Tym razem wybrałem „Raport o stanie świata Dariusza Rosiaka”. Dawno, dawno temu była taka audycja w publicznej „Trójce”, ale kiedy władze radia zdecydowały, że nie zależy im na słuchaczach i panu Dariuszowi podziękowały, ten poszedł „na swoje” i zaczął produkować “Raport” jako niezależną audycję internetową. Odcinek słuchany w drodze do Berlina w dużej mierze poświęcony był zbliżającym się wyborom w Niemczech i pożegnaniu Angeli Merkel. Zaproszony ekspert wyjaśniał, za co Niemcy ją kochali, ale też mówił o tym, czego się pani kanclerz zrobić nie udało. Nie było tego zbyt wiele, ale zwróciłem uwagę na jedną rzecz: zaniedbania w kwestii cyfryzacji kraju. Okazuje się bowiem, że Niemcy - kraj uważany za kraj prawie idealny pod względem technologii w kwestiach internetowych jest daleko za Polską... Szerokopasmowego internetu nie ma w połowie kraju, w samym Berlinie dziesięć procent szkół w ogóle internetu nie ma, a w większości przypadków dociera on do szkolnych sekretariatów, a nie klas. O czymś takim, jak profil zaufany, e-recepta, czy elektroniczny dowód osobisty, Niemcy w ogóle nie mają pojęcia.

Tak mówił ekspert, a ja jechałem sobie niemiecką autostradą (oczywiście bez limitu prędkości, przynajmniej przez chwilę) i pęczniałem z dumy. -Patrzcie, Helmuty jedne - myślałem - a ja sobie jadę przez wasz piękny Heimat, a w kieszeni mam komórkę, w której i dowód osobisty, i prawo jazdy, i dowód rejestracyjny oraz oczywiście certyfikat covidowy. Jak mnie Polizei zatrzyma, nie będę grzebał po portfelach, tylko sobie odpalę aplikację mObywatel, wpiszę hasło i bitte, Herr Offizier, das ist meine komórka.

Okazja do Ausweisskontrole się nie nadarzyła. Sprawy załatwiłem szybko i sprawnie, pobyt u zachodnich sąsiadów zajął mi może dwie godziny, żadnych służb nie napotkałem. I całe szczęście. Bo...

Kilka dni później do mojej audycji w radiu zadzwoniła pani, która poskarżyła się, że jej bank nie honoruje aplikacji mObywatel i żąda tradycyjnego dowodu osobistego. Za chwilę kolejna słuchacza powiedziała, że podobny problem miała w Urzędzie Miasta Leszna. No kurczę blade.

Nie bardzo wiedziałem, czy mam śmiać się, czy grzmieć z oburzenia. Bo przecież Niemcy to nam mogą co najwyżej smartfony czyścić, skoro w nich wszystkie dokumenty mamy, a tu jakieś banki i urzędy wciąż w epoce Króla Ćwieczka. Mało tego - choćbyśmy byli nie wiem jak krytycznie nastawieni do rządów Miłościwie Nam Panującej Partii, to musimy przyznać, że co jak co, ale ta cyfryzacja to im wyszła.

Okazuje się, że nie do końca. Chwilę po audycji kolejny słuchacz przysłał mi link do rządowej strony internetowej, a tam stoi jak byk: „mObywatel nie jest dowodem osobistym”. No jak nie jest? Donnerwetter! Ano nie jest: „mObywatel to dokument, który zawiera dane z dowodu osobistego - a dokładniej z Rejestru Dowodów Osobistych i Rejestru PESEL”. I dalej poczytałem sobie o tym, że tą komórką to mogę sobie pomachać, jak odbieram polecony na poczcie albo zakładam abonament na siłowni, ale w naprawdę ważnych miejscach, takich jak bank, urząd albo lotnisko, muszę mieć stary, dobry dowód osobisty niczym jakiś, nie przymierzając, Niemiec.

I to by było na tyle, jeśli chodzi o naszą narodową dumę, czyli syfryzację - tfu, chciałem powiedzieć, cyfryzację. Więc tak sobie wyzywałem przez parę dni, pisząc w głowie ten felieton z zupełnie inną puentą - do wczoraj. Bo wczoraj na całym świecie padły fejsbuki i instagramy i nagle okazało się, że cyfryzacja cyfryzacją, technologia technologią, internet internetem, a kiedy przychodzi co do czego, to trzeba wziąć papier i ołówek, i te selfiki rysować. Albo, o zgrozo, rozmawiać z innymi ludźmi.