Wsadzili mnie w komputer

No i skończyło się rumakowanie. Definitywnie rozstałem się ze słowem drukowanym i zaczynam przygodę ze słowem wyświetlanym. Krótko mówiąc, felieton z Dodatku trafił do elka.pl. No trochę szkoda. Jako stary konserwatysta zawsze uważałem, że nie ma to jak poczciwy papier i farba, a ujrzenie swojego nazwiska w druku zaspokajało moje ego na dobrych parę godzin. Mało tego: można było sycić ego jeszcze długo potem, sięgając po gazetę w razie potrzeby – na przykład do uszczelniania okien albo pakowania jajek do transportu. Zawsze miło własną gębę na zdjęciu zobaczyć.

Ale się skończyło i teraz każą w internecie publikować. W sumie trudno się dziwić - sam się ostatnio złapałem na tym, że coraz więcej treści wypełniających życie czerpię właśnie z sieci. Praktycznie nie oglądam już telewizji. Rano, gdy wstanę z łóżka włączam na chwilę jedną ze stacji informacyjnych, żeby sprawdzić, czy przypadkiem gdy spałem świat nie przestał istnieć. I to by było na tyle - chyba że czasem jakiś meczyk Ligi Mistrzów.
W sieci są filmy albo ulubione seriale. Mentalista, Magia Kłamstwa, Gra o Tron, Homeland albo Teoria Wielkiego Podrywu: oglądam namiętnie, w dodatku mogę sobie machnąć dwa czy trzy odcinki naraz, zamiast czekać tydzień na ciąg dalszy. Są już nawet seriale wyłącznie internetowe: na przykład takie coś, co nazywa się „House of Cards”. Serial, którego w żadnej telewizji nie ma, nawet w HBO - jest tylko w sieci, w dodatku wyłącznie na amerykańskim Netfliksie - w Polsce nieosiągalnym. A mimo to w Polsce prawie wszyscy już go widzieli. Ciekawostka. Serial genialny: o kulisach administracji waszyngtońskiej. Niby nuda, a oderwać się od ekranu (pardon - monitora) ne można. Genialny Kevin Spacey jako kongresman zdeprawowany do szpiku kości. Swoją drogą ciekawe czy w Polsce ktoś mógłby takie coś zrobić - nie ze względów technicznych (oj, bardzo nie), ale politycznych. Bo serial, wyprodukowany i wyświetlany w czasach prezydentury Obamy pokazuje, jak funkcjonuje Partia Demokratyczna, czyli patia tegoż Obamy. Republikanów w nim po prostu nie ma. To tak, jakby ktoś w Polsce zrobił serial o wyjątkowo niemoralnym pośle Platformy Obywatelskiej, który w dodatku znakomicie sobie w tej Platformie radzi i razem z partyjnymi kolegami robi totalne przekręty. Widzieliście coś takiego w naszej telewizji, albo naszym internecie? To znaczy, czy widzieliście taki film albo serial - to i TYLKO TO miałem na myśli. No bo oczywiście u nas takiego czegoś nie ma ani w życiu, ani w fikcji, a amerykańska demokracja i praworządność do pięt polskiej nie dorastają.
Zresztą o czym to ja... A właśnie, o wyższości internetu i o tym, że nie oglądam. Kontynuując: gram też wyłącznie w sieci; kiedyś raz na dwa czy trzy miesiące kupowałem gry, od ponad roku nie kupiłem żadnej, bo wystarcza mi World od Tanks, czyli napierniczanie czołgami w dwóch drużynach 15 na 15. Z żywymi przeciwnikami, nie ze sztuczną inteligencją. Owszem, żywa inteligencja kolegów z drużyny często irytuje bardziej niż sztuczna, ale jakoś się nie nudzi.
Muzyka? Proszę bardzo: płyty zasadniczo tylko w samochodzie. A w domu coś, co nazywa się Spotify. To takie połączenie płytoteki z internetowym radiem. Wpisuję nazwę utworu albo wykonawcę i mało że znajduje jego kawałki, to jeszcze na życzenie dobiera rzeczy utrzymane w podobnym guście. Tysiące, miliony kawałków - od hip-hopu po jazz i klasykę. Obecnie nurzam się w muzyce filmowej. Kiedyś słuchałem podobnego czegoś, co nazywało się Pandora, ale podobnie jak Netflix w Polsce było formalnie niedostępne. A Spotify dostępne jest, całkowicie legalnie i za darmo. To znaczy za darmo jak się chce od czasu do czasu posłuchać reklam. Nie masz ochoty na reklamy? Proszę bardzo - dwie dyszki miesięcznie i masz abonament premium, bez reklam.
Swoją drogą też ciekawa sprawa - kiedyś największą siłą internetu była jego darmowość. Płaciło się za sygnał, ale już nie za to, co się ściągało. Owszem, w dużej mierze było to czystej wody piractwo. Ale okazuje się, że można i płacić - groszowe w sumie kwoty, kiedy przeliczymy to na to, ile wydawaliśmy na te wszystkie gazety i abonamenty.
Więc muszę przyznać, że wszedłem w komputer i sieć na całego. Poza małym wyjątkiem: książek. Te wolę wciąż na papierze. Choć mój przyjaciel Chris pokazał mi ostatnio takie coś, co się nazywa Kindle i przyznam szczerze - czekam aż będzie tańszy.

Jarek Adamek

Napisz komentarz zasady

Redakcja portalu zastrzega sobie możliwość ingerencji lub niedopuszczenie do publikacji wypowiedzi, które nie odnoszą się do tematu artykułu, naruszają normy prawne, obyczajowe lub są niezgodne z zasadami współżycia społecznego. Wypowiedzi zawierające wulgaryzmy nie będą publikowane. Komentarze promujące własne np. strony, produkty itp. będą usuwane. Zabezpieczono reCAPTCHA i ma zastosowanie Polityka prywatności oraz Warunki korzystania z usług Google.