Honory dla "załatwiaczy"

O tym, że ambasadorów mieć będziemy powiedział ostatnio w naszym radio pan Sławomir Szczot, przewodniczący Rady Miejskiej Leszna. Każdy, kto pana Sławomira zna wie, że ten jak coś zapowie, to swojego dopnie prędzej czy później. Piszę to bez żadnej złośliwości - jak wiadomo, najważniejszą cechą prawdziwego polityka jest skuteczność.

Otóż Pan Przewodniczący sam przygotował projekt uchwały o nadawaniu przez samorząd tytułu Honorowego Ambasadora Miasta Leszna. Jak wyjaśnił, otrzymywać go miałyby osoby, które pomagają samorządowi w realizacji różnych celów reprezentując go na zewnątrz. Powiem szczerze - chyba przez trzy kwadranse zastanawiałem się, jak nazwać tę działalność bardziej ludzkim językiem. Szukałem, szukałem... I znalazłem - tytuł ma być nadawany „załatwiaczom”.

Załatwiacz to taki ktoś, kto ma dojścia do najważniejszych ośrodków decyzyjnych, zwłaszcza tych dzielących różnego rodzaju pieniądze. Najlepszym jest oczywiście parlamentarzysta - poseł lub senator, który czuje się związany ze swoim okręgiem wyborczym, a przy okazji wychodził już sobie ścieżki w stolicy. Zna więc tych „na dole”, czyli wójtów, burmistrzów, radnych, wreszcie działaczy i sympatyków swojej partii. Zna też tych „z góry”: ministrów (a co najmniej wiceministrów), prezesów, dyrektorów i kierowników wszelkich resortów, departamentów czy sztabów. Ci „z dołu” mówią, jakie mają problemy, więc idzie się z nimi do tych „z góry”.

Załatwianie może odbywać się na różne sposoby - najbardziej znane są te oficjalne: wszelkie pisma, interpelacje i zapytania. Znam posłów, którzy prawie po każdym ciekawszym artykule (albo nawet wpisie na Twitterze) piszą interpelację. Ale są i mniej znane, ale może skuteczniejsze: załatwiacz zna, więc wie gdzie podejść, kogo zagadać, gdzie zadzwonić, z kim umówić spotkanie. Od czasu do czasu zapytać: „jak tam moje sprawy?”, na drugi dzień zapytać znowu, potem znowu i aż do skutku.

Można się oczywiście obruszać, że tak być nie powinno być. Że reguły powinny być jasne i klarowne, posłowie mają stanowić prawo a nie łazić po ministrach w sprawie każdego dofinansowania przebudowy kurnika na wsi. Może i tak być powinno, ale wierzcie albo nie - nie jest. Siedzę w tej branży od ponad 20 lat i od kiedy pamiętam załatwiacze byli potrzebni i nieocenieni. Wójtowie i burmistrzowie jeździli do Warszawy i siedzieli na korytarzach w ministerstwach czekając na spotkania. Bez załatwiaczy siedzieliby po dziś dzień, a przecież w międzyczasie pięć razy zmieniły się kadencje. Poza tym przypominam, że najczęstszym pytaniem zadawanym każdemu posłowi - niezależnie czy dziedzicznie stąd, czy spadochroniarzowi - jest pytanie „co zrobił dla naszego regionu?”. Niechby który odpowiedział, że on przecież nie od załatwiania jest, tylko stanowienia praw w Rzeczpospolitej! Zresztą niedawno gdzieś usłyszałem, że w produkcji prawa Polska jest prawdziwym liderem, produkując 55 razy więcej niż taka Szwecja. Patrzę sobie na Szwecję, patrzę na Polskę i myślę, że może niechże ci nasi prawodawcy faktycznie lepiej załatwiają sprawy dla Leszna…

Zwłaszcza, że mogą za to dostać tytuł Ambasadora Leszna. Nie wiem jeszcze, jakie będą tego oznaki, ale jak znam wielkopolską oszczędność raczej niewielkie - żadnego kapelusza z piórami, fraka, gwiazdy ani wstęgi. A już tym bardziej reprezentacyjnej ambasady w Warszawie. W sumie może to i lepiej - jeszcze nam tego brakowało, żeby obywatele takiego Krakowa czy Łodzi przez płot skakali i prosili o azyl w Lesznie.