Chyba zeświruję

Napisałem zresztą o tym na facebooku, wywołując niewielki shitstorm. Kilku moich Szanownych Znajomych ustawiło mnie zaraz w jednej linii z oficjalną linią Panującej Partii, której także akcja nie podeszła. Przekonywali, że pojęcie „świrowanie” wcale nie jest takie złe. Oczywiście, że nie jest. Sam używam tego pojęcia w stosunku do siebie i bliźnich, jakoś nie budząc większych protestów. Bardziej chodziło mi o owe aktorskie kreacje w wykonaniu tak wspaniałych tuzów polskich scen i ekranów, jak Wojciech Pszoniak, którego wielbię i Anna Nehrebecka, w której się za młodu kochałem (a kto się nie kochał, ten kiep). To szarpanie się z własną twarzą, własnymi słowami - jak nic, odgrywanie osób chorych psychicznie. A to już jest mało fajne. Potem się okazało, że wielu mądrzejszym ode mnie osobom, w tym specjalistom od psychiatrii też się to fajne nie wydało, więc właściwie można sprawę odfajkować jako akcję-niewypał.

Ale spokoju nie daje mi coś innego. Dlaczego niby miałbym iść na te wybory? Dlaczego jeśli nie pójdę, to będzie to (łagodnie mówiąc) nierozsądne? Zaraz ktoś pomyśli, że jestem jakimś heretykiem demokracji, bo przecież wybory to święta sprawa. I że obywatelska postawa, branie odpowiedzialności za los Ojczyzny, wreszcie że to patriotyczny obowiązek. Z tym ostatnim to jakoś nie bardzo wierzę. Jest kilka patriotycznych obowiązków, o które nasi Rządzący zadbali tak, że tylko spróbowałbym nie spełniać - choćby płacenie podatków. A niegłosowanie w wyborach wcale nie jest nigdzie zadekretowane i jakoś nikt nie myśli o nałożeniu co najmniej mandatu za ominięcie lokalu wyborczego szerokim łukiem. Są kraje, gdzie udział w wyborach jest obowiązkowy, ale Polska jakoś nigdy w tę stronę nie skręciła. Można oczywiście przypuszczać, że owa akcja „idź na wybory” służyć ma tej czy tamtej stronie naszej politycznej piaskownicy. Pewnie dlatego Panująca Partia jej nie lubi, pewnie dlatego tak bronili jej przeciwnicy Panującej Partii. Ale poważnie: idź na wybory, żeby tamci nie wygrali? To ma być motywacja? Zagłosuję, wybiorę, zupełnie nie będzie mi się podobało, ale miałbym się przez cztery lata krzepić myślą, że jednak to nie tamci? Jakoś tego nie czuję.

Zrobiłem sobie ostatnio test tak zwanego „Latarnika Wyborczego”. Można to znaleźć w sieci, wystarczy odpowiedzieć na chyba dwadzieścia pytań dotyczących spraw ogólnych, choć istotnych - czy państwo powinno dopłacać do produkcji filmów albo czy jesteś za liberalizacją przepisów aborcyjnych. Fajne, bo nie łopatologiczne: „czy lubisz Kaczyńskiego czy nie?”. Wynik pokazuje, z jakim programem odpowiadającemu najbardziej po drodze. No i tak mi wyszło, że chciałem laptopa za okno wyrzucić. Bo ugrupowanie, z którym mi najbliżej, okazało się zupełnie nieakceptowalne. Głównie z powodu ludzi, którzy są jego twarzami - zarówno w skali makro, jak i mikro, czyli okręgu wyborczego. Z drugiej strony z tej racji, że pracuję gdzie pracuję, często spotykam się z politykami wielu ugrupowań i powiem Państwu, że w 99 procentach są to bardzo sympatyczni, mili i inteligentni ludzie. A potem ogląda człowiek i słucha jednego z drugim w telewizjach i włos się na głowie jeży.

Może jestem jakoś specjalnie wybredny, ale bawię się w tę demokrację od jej samego początku, czyli od wyborów w 1989 roku. Szczególnie intensywnie zajmuję się nią od ponad 20 lat, czyli od kiedy pracuję w mediach. I nie ukrywam, że od lat przy każdych wyborach mam ten dylemat, na kogo zagłosować. I czy w ogóle pójść na wybory. Ktoś mnie ostatnio przekonywał, że w tych wyborach mamy szansę zagłosować, a właściwie wybrać kogoś naprawdę stąd, bo podobno listy są tak skonstruowane, że z dwa albo trzy mandaty mają „jak w banku” leszczyniacy. No może to byłby jakiś solidny argument, bo w końcu w tych wyborach chodzi o danie komuś całkiem solidnej i nieźle płatnej roboty. Ale z drugiej strony czy jak już tę robotę dam, to czy zostanie wykonana tak, jak się umówiliśmy? Przekonajcie mnie, że tak nie jest, ale coś mocno się boję, że po wyborach może się okazać, że pracodawca jest zupełnie gdzieś indziej: w partyjnej centrali.