Trzy podziwy

Na przykład Roman. Roman jest pilotem balonowym z Kijowa, bywał w Lesznie na zawodach, spotykaliśmy się też przy innych okazjach. Roman używa dość intensywnie mediów społecznościowych, stąd mniej więcej wiem, co tam u niego słychać. W czwartek, czyli pierwszego dnia rosyjskiej inwazji, wrzucił zdjęcie z samolotu, w którym siedzi z dzieckiem. Jak napisał, właśnie jest ewakuowany z rodziną z lotniska Boryspol. Uff - pomyślałem - bezpieczny, dobrze. W piątek wrzucił zdjęcie karabinu. Szczerze mówiąc, nie zwróciłem na to szczególnej uwagi - ot, karabin jak karabin. A w sobotę rano zamieścił „selfiaka”, ale tym razem z tym karabinem, w kurtce i czapce, na barykadzie przy wjeździe do Kijowa. Obok postawił butelkę z bursztynowym płynem - w pierwszej chwili pomyślałem, że to szkocka, ale za chwilę zdałem sobie sprawę, że to koktajl Mołotowa. -Noc minęła spokojnie - napisał. I tak codziennie wrzuca coś krótkiego: albo jakieś informacje z frontu, albo posty innych znajomych, na przykład chwalące polską pomoc. A nawet instrukcję obsługi granatnika przeciwpancernego, jakby ktoś potrzebował. Codziennie coś - ale dzięki temu co rano sprawdzam też, co u Romka. Żyje, cały i zdrów. Czeka.

Podobnych znajomych ma pewnie wielu z Państwa. Na przykład tych dzielnych ludzi, którzy wsiadają w samochody, pociągi i autobusy i wracają, żeby walczyć za swój kraj. Tak naprawdę nie wiedząc chyba, co zastaną na miejscu. Ale wracają. Nie jestem w stanie sobie nawet wyobrazić, co czują. Albo co czują ich rodziny, zwłaszcza te, które mieszkają tu od dawna. Bo tu cisza, spokój, dobra praca, a tam… Muszę przyznać, że zdumiewa mnie ten naród. Jakoś wydawało mi się, że jeszcze wiele lat musi minąć, zanim Ukraińcy jako naród okrzepną i dojrzeją. Bo sami nieraz w rozmowach przyznawali, że ich historia to kilka ważnych wydarzeń przerywanych wielowiekowymi dziurami: Ruś Kijowska, potem długo, długo nic, następnie Chmielnicki, znowu dziura, później dwa lata państwa po I wojnie światowej, wreszcie 1990 rok. I jak tu na tym wspólne państwo budować? I - co ważniejsze - patriotyzm? Skoro prawie połowa narodu w domu mówi po rosyjsku, a ukraińskiego musiała się - jak zresztą i prezydent tego kraju - nauczyć? Ale, jak widać, jakoś się udało. Podziwiam.

Podziwiam też Rosjan. Chwila! Zanim wyłączycie, wyjaśniam. Pierwszego dnia inwazji napisała do mnie Masza: „wstydzę się za mój kraj”. A potem ozdobiła swoje zdjęcie żółto-niebieską flagą. Masza jest pilotką i dość znaczącą działaczką sportu balonowego w Rosji. Bizneswoman. Ukraińską flagę wstawił sobie na profil także Siergiej - jeden z najlepszych pilotów, jakich znam. Ma tysiące, a może nawet dziesiątki tysięcy fanów. Wyobrażacie sobie? Putin tłumaczy narodowi, że Ukraina to właściwie nie jest państwo, a Ukraińcy to tak naprawdę Rosjanie, którzy się pogubili i których trzeba naprostować, a tu znani i lubiani reprezentanci swojego kraju pokazują, że niekoniecznie jest tak, jak Putin mówi. Oczywiście - żeby nie było tak różowo. Mam też znajomych Rosjan, którzy, mówiąc łagodnie, nie podzielają tej opinii. Jeden z nich w piątek, możliwe że w odpowiedzi, wstawił sobie flagę Rosji. I napisał, że oczywiście „operacja ratunkowa”. No nie wiem do końca, co tam się na tych rosyjskich forach działo, ale w sobotę flagę zdjął. Wygląda na to, że ktoś mu wytłumaczył. I to nie byli Polacy ani Ukraińcy, tylko jego rodacy. Więc jak tu nie podziwiać?

Ostatni, trzeci podziw, mam oczywiście dla moich rodaków. Mógłbym pisać i trzy akapity, ale po co? Takiego otwierania serc, domów i portfeli nie było u Polaków chyba jeszcze nigdy. Zwłaszcza, że nie chodzi o jednorazową ogólnonarodową składkę na szczytny cel. Wszyscy, którzy się na tym znają mówią, że pomoc dla Ukraińców potrzebna będzie tygodniami, jeśli nie miesiącami. Jak to ujął mój usportowiony kolega: „to będzie maraton, a nie sprint”. Najbardziej masowy maraton w dziejach Polski. Z metą bardzo odległą i - szczerze mówiąc - bez żadnej gwarancji, że coś z tego będziemy mieli. Ale biegniemy. I za to Wam, Szanowne Ziomy, wielka chwała.