Jak zepsuć wizytę

Nie chodzi mi bynajmniej o takie drobiazgi, jakie zapewne zauważyło wielu z tych, którzy poniedziałkowe popołudnie spożytkowali na obserwowanie wizyty. Na przykład demonstracja przeciwników PiS. Protest jak protest - żyjemy w wolnym kraju, protestować wolno. Zresztą już dawno zauważyłem, że nasi opozycjoniści spod znaku KOD to bardzo mili i kulturalni ludzie. Protestują tak… jakby to najlepiej ująć? Po poznańsku - czyli z poszanowaniem prawa. Już dwa lata temu, kiedy był w Lesznie Prezydent RP Andrzej Duda, to owszem, gwizdali, jednak gdy zaczął przemówienie, to grzecznie przestali i posłuchali. Podobnie było i teraz - pogwizdali, pomachali minitransparentami i poszli do domów. Pełna kultura.

Innych mógłby zdumieć rozmach zabezpieczenia wizyty pod względem tak zwanych „służb”. Kiedy szedłem na wręczanie „becikowego” do MOKu i przechodziłem przez Rynek, sam byłem pod dużym wrażeniem - pięć oznakowanych radiowozów, jakiś bus wyładowany policjantami, pod MOKiem radiowóz nieoznakowany. Po Teatrze Miejskim, przed spotkaniem z mieszkańcami, krążyli jacyś zamaskowani goście w czarnych i zielonych uniformach, z obwąchującym wszystko psem. Potem jeden, drugi, trzeci facet w cywilu ze słuchawką w uchu i mikrofonem w mankiecie - a pewnie nie wszystkich zauważyłem. -Przecież ona już nie jest premierem, o co chodzi? - słyszałem takie pytania z lewej i prawej strony. No tak, jest wicepremierem - podobnie jak na przykład Jarosław Gowin, który parę tygodni temu też był gościem i w Lesznie, i w Teatrze Miejskim, wtedy towarzyszyło mu dwóch „borowików”, z czego jeden był chyba nawet kierowcą. Pomyślałem więc, że jest w tej asyście pani Szydło trochę przesady, a może nawet Bizancjum. Ale potem wziąłem, doczytałem i zwracam honor: zgodnie z przepisami ochrona BOR przysługuje zarówno wicepremierom, jak i byłym premierom przez 6 miesięcy od zakończenia pełnienia funkcji - zapewne na wypadek, gdyby jacyś źli ludzie nie czytali gazet czy nie oglądali telewizji.

Najwyższy czas więc przejść do sedna i powiedzieć, co umieszczam na honorowym miejscu najdurniejszych rzeczy jakie mnie w zawodowym życiu spotkały. Otóż pani premier towarzyszyła też tak zwana „obsługa medialna” - ludzie z Kancelarii Prezesa Rady Ministrów, zapewne z Centrum Informacyjnego Rządu. W sumie mili ludzie - przed spotkaniem z jakąś panią uciąłem sobie całkiem sympatyczną pogawędkę o tym, jak daleko jest z Leszna do Warszawy, i jak się trzeba tłuc po nocy do domu. Ludzie z KPRM dostarczyli nawet bardzo ułatwiające pracę mediom urządzenie - taką skrzynkę z 20 gniazdkami, w którą można było wpiąć sprzęt nagrywający i mieć piękny, czysty dźwięk z przemówień wszelkich. Podpięły się pod nią wszelkie TVPy, TVNy, Polskie Radia, podpiąłem się więc i ja. Duża wygoda - nie trzeba biegać po sali i szukać miejsca, gdzie najlepiej podstawić mikrofon. Wszystko więc było ładnie i pięknie do momentu gdy pani premier zakończyła swoje przemówienie... Przy skrzynce z 20 gniazdkami pojawił się jakiś pan w garniturze. -Wyłączamy, dziękujemy - zadecydował. Pan obsługujący skrzynkę kiwnął głową i fajny dźwięk się skończył. TVPy, TVNy i inni pozwijali kable i kamery, kierując się do wyjścia. -Trudno - stwierdziłem wtedy - ich skrzynka, ich zasady. Odłączyłem się, ale włączyłem mikrofon, żeby nagrywać dalej z głośników, bo spotkanie dopiero się rozkręcało, zaczynały się pytania od publiczności...

I teraz to, co najlepsze: pan w garniaku podchodzi do mnie i mówi: -Ale teraz już nie nagrywamy…! Mam tyle lat, że rzadko robię zbaraniałą minę, ale wtedy zrobiłem. -Nie nagrywamy dalej, proszę wyłączyć - kontynuował pan. -Jak to nie nagrywamy, to otwarte spotkanie - zdziwiłem się na głos. -Było ustalone, że tylko przemówienie pani premier - naciskał właściciel garnituru. -Z kim było ustalone? Ze mną? - przyznam teraz, że te nieogarnięte pytania wynikały z zaskoczenia, bo tak naprawdę powinienem zapytać „kim pan jest i skąd wziął się pan w XXI wieku?”. Albo powiedzieć coś o skakaniu na drzewo. Jednak człowiek w garniturze chwycił za Broń Ostatecznej Zagłady. -Jest pan z Polskiego Radia, tak? - zapytał. Przez chwilę korciło mnie, żeby potwierdzić. Po pierwsze jednak brzydko jest kłamać, po drugie dziś rano jakiś Bogu ducha winny prezes Polskiego Radia albo co najmniej dyrektor jakiegoś programu dostałby bardzo przykry telefon. Odpowiedziałem więc zgodnie z prawdą. Jednak to poskutkowało - pan posmutniał. -Radio Elka? A co to jest? - zapytał jeszcze. -Lokalne radio, nie publiczne - uśmiechnąłem się i przez chwilę wyglądałem dumnie. Pan bez słowa zniknął w tłumie.

Piszę o tym nie po to, żeby robić z siebie dzielnego człowieka (no, może trochę), ale żeby wam pokazać, jak upadają wielcy tego świata. Bo już zaczynała mi się ta pani Szydło podobać - sympatyczna w sumie kobieta, dość skromna, mówiła krótko i z sensem, nawet z niewygodnym pytaniem o imigrantów sobie nieźle poradziła. No i przychodzi taki baran i wszystko rozwala. A potem się dziwią, że media PiSu nie lubią. Ale jak to mówią „nic nowego pod słońcem” - niejeden dobry car upadł przez złych bojarów.