Dwie zarazy

Swoją drogą a propos testów, to trochę śmieszna sytuacja jest, zwłaszcza w kontekście nawoływań do tego, żeby jak najwięcej ich robić, najlepiej każdemu obywatelowi. Cóż bowiem z tego, że się przetestuję i dostanę wynik negatywny, skoro pięć minut później mogę dotknąć się jakiejś cholernej klamki i cały wynik jak krew w piach… Najlepsze by było zaszczepienie społeczeństwa i szlus - tylko że szczepionki póki co nie ma i - mimo obwieszczanego co chwila w mediach „przełomu w badaniach” - nic się nam na horyzoncie nie rysuje. A nawet jak się zarysuje, to od owego zarysowania do dostarczenia gotowej szczepionki (za, jak mniemam, niezłe pieniądze) miną miesiące, jeśli nie lata. A i nie każdy od razu dostanie, to też musi potrwać, bo moce przerobowe są jakie są - w znakomitym amerykańskim filmie „Contagion” z 2011 roku, wyświetlanym pod polskim tytułem „Epidemia strachu” pokazana jest scena losowania ludzi, którzy mają pierwsi otrzymać szczepienie przeciwko filmowemu straszliwemu wirusowi - losowano według daty urodzenia! Czyli człowiek, jeśli miał pecha, musiał czekać na zastrzyk przez… 364 dni. Może się Państwo pogniewacie, żem lekkoduch, ale chyba optymalnym wyjściem z tej sytuacji byłoby po prostu zarażenie się i liczenie na w miarę dobre zdrowie i odrobinę tego, co jedni zwą szczęściem, drudzy Łaską Boską. Bo to tak, jak z innymi chorobami: człowiek pochoruje, wyzdrowieje i jest już odporny. I może łazić tam gdzie chce. Albo gdzie chce jego żona - na przykład do marketu budowlanego.

Bo najgorszy w tym wszystkim, co nas spotyka, jest nie tyle sam koronawirus, ale strach przed nim. Tak było zresztą podczas każdej wielkiej zarazy, z jaką się ludzkość zmagała w swoich dziejach. Strach, który ludziom odbierał zdrowy rozsądek, przez który robili rzeczy, których normalni ludzie nie robią. Podczas epidemii dżumy w średniowiecznej Europie szczytem mody były pogromy Żydów i tworzenie najróżniejszych sekt praktykujących najdziwniejsze obyczaje. Dziś na szczęście pogromów nie mamy (choć słyszałem, że tu i ówdzie zdarzały się nieprzyjemne zachowania wobec Azjatów). Ale mamy modę na fakenewsy.

Każdy, kto dysponuje dostępem do internetu, a zwłaszcza do mediów społecznościowych wie, o co chodzi. Cała masa powielanych, nie wiadomo skąd wziętych „informacji” dotyczących epidemii - pochodzenia wirusa, zachorowań, leczenia, sytuacji w tym czy innym państwie albo mieście. I wszystko „pewne”, „sprawdzone”, „od wujka, który ma znajomego kierowcę w MON”. Zresztą wcale nie jest tak, że poważni ludzie się tym nie parają. Sam w ostatnich dwóch tygodniach miałem prawdziwą przyjemność mierzyć się z kilkoma historiami. Ot, choćby news o „żołnierzu WOT z Leszna” chorym na koronawirusa. Napisała to w swoim portalu „Rzeczpospolita” chwaląca się tym, że jest najbardziej opiniotwórcza w Polsce. Artykuł, wydawałoby się, całkiem akuratny, z cytatami rzecznika dowództwa WOT w Warszawie. Dzwonię więc do tego rzecznika. Ten zasadniczo nie chciał rozmawiać, więc musiałem na niego trochę nakrzyczeć. Zasadniczo nie lubię krzyczeć na ludzi, zwłaszcza na pułkowników Wojska Polskiego. Ale, cholera, mam już 50 lat, więc te pułkowniki to zasadniczo równolatkowie albo szczeniaki. Po drugie - mówię - naród czyta, udostępnia, za chwilę każdy w zielonym mundurze będzie jak trędowaty. Więc poszedł po rozum do głowy i powiedział to, co już zresztą wcześniej wiedzieliśmy: że g… prawda, żołnierz nie z Leszna, a ze Śremu.

Potem afera z trenerem szermierzy, który z wirusem w szpitalu leży. W ciągu pięciu minut dostałem od pięciu różnych osób linki do artykułu na Wirtualnej Polsce. -Trener szermierki, był w USA, wszystko pasuje - pisali znajomi, wskazując na naszego radnego-olimpijczyka, Sławomira Mocka. - A wiesz z KIM on był w tych Stanach przecież - dodawali, zapewniając że nie tylko wszystko do siebie pasuje, ale nawet że widziano go wleczonego do karetki. Więc łapię za telefon. Z Panem radnym znamy się z czasów, kiedy radnym nie był, więc rozmowa była krótka. -Jesteś w szpitalu? - pytam. -Skąd, siedzę na wsi na kwarantannie, właśnie słyszałem, chodzi o gościa z Gdańska - opowiedział. Cześć, zdrówka i do klawiatury, gasić ten pożar.

Zresztą nawet gdy podaliśmy informację o potwierdzonym przypadku na facebookowych stronach było pełno „absolutnie potwierdzonych” informacji o miejscowości, z jakiej miał być zarażony. A ja dostawałem oburzone pytania, dlaczego tego nie podajemy. Oczywiście takie one były potwierdzone, jak ja jestem szczupłym abstynentem.

Nie chciałbym oczywiście, żeby Państwo sobie pomyśleli, że jestem taki świetny i nie daję się ogłupić. Nie jestem świetny, ale taką mam pracę, podobnie zresztą jak wielu innych dziennikarzy z wielu innych redakcji. Nie wszystkich oczywiście - czasem wygrywa pokusa bycia „pierwszym”, „najbardziej klikanym” czy „najlepiej poinformowanym z nieoficjalnych źródeł”. Ale zasadniczo jakieś 90 procent ludzi w naszej branży wie, że w czasach mediów społecznościowych każdy szajs wrzucony w sieć może mieć miliony odbiorców, którzy wezmą go na poważnie. Dlatego, Szanowni, bawcie się tymi fejsbukami jak najbardziej. Ale nie wierzcie. Sprawdzajcie, pytajcie o źródła, dowody. I czytajcie te media, które biorą odpowiedzialność za słowa. Radio Elka i elka.pl na ten trudny czas polecają się szczególnie.