Zaczynamy drogowe szachy

Faktycznie, łatwo nie jest, a będzie jeszcze trudniej. Nie ma co owijać w bawełnę: szanowni kierowcy, czeka nas płacz i zgrzytanie zębów. Żeby nie było, że nie ostrzegałem. Może tę Osiecką uda się jakoś wymanewrować, jeżdżąc ul. Popiełuszki, przynajmniej przez jakiś czas. Może uda się też jakoś omijać modernizację Fabrycznej od Ronda Podwale do Magazynowej, jeżdżąc ul. Mickiewicza. Ale co z Lipową? Sam tamtędy jeżdżę z radia do domu i trudno mi sobie wyobrazić niekorzystanie ze skrzyżowania Lipowej z Racławicką. Można oczywiście drugą stroną, czyli Alejami Jana Pawła II, ale przecież Aleje też będą robione - a co będzie, jak zamkną skrzyżowanie z Alejami Krasińskiego? Bo przecież zamkną. Oczywiście głęboko wierzę, że w Urzędzie Miasta Leszna zatrudnieni są ludzie, którzy to wszystko ogarną i skoordynują. Choć z drugiej strony ktoś, kto ma takie umiejętności raczej nie pracowałby w magistracie, tylko zarabiał jako szachowy arcymistrz świata.

Niektórzy mówią „musi być gorzej, żeby było lepiej”. Trochę racji w tym jest. Lipowa wymaga przerobienia i ronda na skrzyżowaniu z Racławicką. Stan Fabrycznej woła o pomstę do nieba, a i „wuzetce” przyda się solidny lifting (swoją drogą aż strach pomyśleć, że niby ledwo przed chwilą ją oddano do użytku, a przecież to już 20 lat - jaki człowiek jest stary…) Czy można było to wszystko lepiej rozłożyć w czasie? Być może tak, choć przypominam, jak wygląda dzielenie unijnej kasy. Już kiedyś o tym pisałem - niby budżet Unii, a co za tym idzie wszelkie dofinansowania, układane są na siedem lat, w tym przypadku w perspektywie 2014-2020. Ale tak naprawdę pieniądze zaczynają być wydzielane od 2017 roku, bo dwa albo trzy lata zabierają przygotowania: wszelkie strategie, programy i konkursy. A potem zaczyna się wyścig z czasem, żeby jak najszybciej zbudować i rozliczyć, najlepiej do 2019, ostatecznie 2020 roku. Więc wszystkie miasta i gminy mają praktycznie dwa lata, żeby budować i remontować. Więc robią na potęgę, bo - co często od lokalnych polityków słyszymy - „taka okazja już się nie powtórzy”. A tu jeszcze przetargi, powtórne przetargi, powiększanie budżetów, a czas leci.

Musimy więc jakoś się przemęczyć. Jednak nieśmiało chciałbym zwrócić uwagę naszym szanownym władzom, że warto byłoby poszukać sposobów ułatwienia życia w tym trudnym czasie. Oczywiście nie wątpię, że już szukają i znajdują: za dwa tygodnie, w połowie kwietnia ziści się objazd dla ciężarówek w ciągu DK 12. Już nie będę wypominał, że zapowiadane od września, jak się okazuje, ustawienie kilku tablic i kilkudziesięciu znaków wymaga więcej czasu niż niejedna kanonizacja. Ale brawo - dziękujemy za już i prosimy o jeszcze.

Bo można jeszcze. Ostatnio pewien mój spostrzegawczy znajomy zwrócił mi uwagą na skrzyżowanie zwane potocznie „przy Jysku”. -Popatrz, samochody jadące z Okrężnej i chcące skręcić w prawo, czyli w stronę Rydzyny muszą stać na czerwonym świetle, a przecież pas na Alejach Konstytucji 3 Maja, na który wjeżdżają, jest oddzielony od pozostałych linią ciągłą, więc nikt jadący z północy na niego nie może wjechać - opowiadał - dlaczego więc nie zrobić zielonego cały czas? Ponieważ jestem słaby z wizualizacji, podjechałem i popatrzyłem. Faktycznie: nie ma szans na kolizję. A pas do prawoskrętu jest krótki, najwyżej na 3-4 auta, więc pozostali chcący jechać w prawo muszą stać na pasie dla tych, którzy jadą prosto, przez co w godzinach szczytu korkuje się cała okolica ronda i ul. 17 Stycznia. Jedno zielone załatwiłoby co najmniej jedną trzecią problemu. Moim zdaniem można, ale może są wśród czytających tacy, którzy udowodnią, że nie mam racji - a właściwie że nie ma jej mój znajomy. Liczę też na to, że poddacie Państwo kilka innych pomysłów, żeby jakoś przeżyć te kilkanaście miesięcy.

Ja na przykład dziś właśnie zamówiłem sobie nowe ciuchy rowerowe - wiecie jakie - te obcisłe, z pieluchą na tyłku. Bo mocno mi się zdaje, że jak już wszystkie inwestycje się zaczną, najlepszym środkiem lokomocji będzie właśnie rower. I tak dobrze, że nie kajak.