Co się stało z tym światem?

Tym razem jednak zamieszczona na owym profilu treść była znacząco inna. Jakaś pani opisała historię, która regularnie zdarza się jej w jednym z miejskich autobusów. Wsiada tam pewien młody człowiek, który… oddajmy zresztą jej głos: „Każdego dnia (bez wyjątku) chłopiec zajmuje dwa miejsca: jedno dla siebie, a drugie dla swojego plecaka. Ponadto bez przerwy patrzy się w telefon i nawet nie podniesie głowy, kiedy zwracam mu uwagę by ustąpił miejsca starszej osobie (niekoniecznie wstając, ale chociażby ściągając plecak na ziemię bądź biorąc go na kolana). Po prostu w ogóle nie reaguje - albo udaje, że mnie nie słyszy, albo jest tak bardzo zapatrzony w telefon, że kompletnie nie wie co się dookoła dzieje.” W dalszym ciągu swojego postu pani zwraca się do rodziców, żeby wytłumaczyli pociechom, że starszym osobom powinno się ustępować miejsca.

Banalne - powiedzą Państwo. Oczywiście, że tak. Jednak nie sam post zdumiał mojego kolegę, a potem także i mnie. Otóż pod postem znajdowało się kilkadziesiąt komentarzy, które wdeptują postawiony wniosek w ziemię, a właściwie podłogę autobusu. I to wdeptują nie w stylu „nie ta grupa, my tu miłości życia szukamy”, tylko metodycznie i z dużym zaangażowaniem tłumaczące pani, że pisze bzdury. Ot, jeden z pierwszych, kilkupunktowy: ”Nigdy nie ustępuje miejsca osobom starszym z paru powodów: 1. Zawsze idę na jeden z pierwszych przystanków właśnie dlatego żeby móc sobie zająć miejsce siedzące, więc dlaczego mam je oddawać? Zapłaciłam za bilet, więc mam prawo siedzieć, 2. Jadąc pewnego dnia do domu zobaczyłam jak pod szpitalem wsiadł do autobusu chłopiec o dwóch kulach, z wyraźnie chorymi nogami. Żadna ze starszych osób nie ustąpiła mu miejsca. Widząc takie zachowanie z ich strony, postanowiłam że będę traktować takie osoby z wzajemnością, 3. Jak już było wcześniej wspomniane - Stać pod marketem mogą kilka godzin i wszystko jest dobrze, a jak mają postać chwilę w autobusie to już problem.” (pisownia oryginalna, zmieniłem tylko trochę interpunkcję).

Grupa Spotted ma jeszcze jedną cechę - jest otwarta, więc każdy może zobaczyć, kto co pisze. Z ciekowości wszedłem sobie więc na profil autorki tej błyskotliwej analizy. Sympatyczna z twarzy, młoda dziewczyna w wieku szkolnym. Zdjęcie w harcerskim mundurku. Powtórzę - w harcerskim mundurku.

Co się porobiło z tym światem? Harcerzem byłem w życiu przez tydzień, ale zdążono w tym czasie wbić mi do głowy, że harcerze przeprowadzają starsze panie przez ulicę (niezależnie od tego, czy akurat zamierzały przejść, czy nie), a nie tego, że mogą sobie postać pod marketem, to mogą i w autobusie. Nie chcę już czepiać się tej nieszczęsnej harcerki, bo to zupełnie nie o to chodzi. Kilkadziesiąt - powtarzam - kilkadziesiąt innych osób komentowało w takim samym stylu. Że starsi są chamscy, że młodzi też są zmęczeni, że przecież mam bilet więc mi się należy. I wreszcie - koronny argument: że w kościele stać może, a w autobusie to już nie.

Raz jeszcze pytam: co się porobiło? Kiedyś ustąpienie miejsca gdziekolwiek, gdzie takie miejsce było, nie było niczym nadzwyczajnym, tylko najzupełniej normalnym. A nieustępujący był albo mniej lub bardziej delikatnie upominany i wstawał ze wstydem, zaś gdy wstać nie chciał, uznawało się go powszechnie za chama i tyle. Nikt nie dorabiał do tego ideologii i nikt nie przyklaskiwał. Dotyczyło to zresztą nie tylko starszych, ale także osób niepełnosprawnych, nawet takich z kończyną w gipsie, że już o kobiecie w stanie błogosławionym nie wspomnę. Mało tego - prawdziwi dżentelmeni ustępowali miejsca kobietom niezależnie od ich wieku! Kiedyś mój znajomy siedząc w krakowskim tramwaju zobaczył, że na przystanku wsiadły dwie panie. Tłok, miejsc nie ma, zerwał się więc na nogi i szarmancko zaproponował: „proszę, niech starsza z pań spocznie”. Nie siadła żadna, ale obie tak na niego spojrzały, że uciekł na następnym przystanku.

Nie chciałbym, żeby Państwo pomyśleli, że po prostu narzekam na współczesną młodzież. Owszem, nieco tetryczeję, ale pamiętam też, że jedna z pierwszych odszyfrowanych tabliczek z pismem klinowym ze starożytnej Mezopotamii okazała się skargą, jak to młodzi ludzie nie szanują starszych. Chodzi mi raczej o pytanie postawione kilka akapitów wyżej. Co się stało z naszą uprzejmością? Z wyświadczaniem uprzejmości niezależnie od tego, czy mi się to opłaci, czy nie, względnie czy spotkam się z wzajemnością? Z czymś, co kiedyś nazywało się cnotą bezinteresowności?

Zresztą nie tylko o autobusy tu chodzi. Właśnie przeczytałem sobie komentarz w sprawie najbardziej obecnie w Lesznie palącej, czyli kłopotów z przejechaniem przez „Dwunastkę”. Pisze jakaś pani (znów pani, co się dzieje z tym światem?): „cwaniaczki z lewego pasa, kierowcy z prawego pasa powinni blokować lewy pas. Rozumiem rejestracje obce ale leszczynianie wykorzystują tzw. wpychanie się w kolejkę .Jestem zdania żeby blokować lewy pas” (pisownia znów oryginalna).Być może pani nie słyszała w życiu o jeździe na „suwak”. Podobnie jak nie słyszało 99 procent innych kierowców. Ale może właśnie tak jest, że te 99 procent uważa ten 1 procent tych, którzy słyszeli, za „cwaniaczków z lewego pasa” i „kurła, nie będą mi tu się wpychać, bo stałem, kurła, pół godziny”. A gdyby był suwak, stałby dziesięć minut. Ale to już nie jest kwestia bezinteresowności, więc temat na zupełnie inną okazję.