Bywało, że samorządowcy pracowali za darmo, chociaż...

W okresie międzywojennym część samorządowców swe funkcje rzeczywiście pełniła za darmo, na przykład wszyscy, którzy zasiadali w Magistratach, czyli Zarządach Miejskich.

Pierwszy z brzegu przykład to choćby Leszno i najbardziej wpływowy człowiek w jego międzywojennych dziejach, czyli Józef Górecki. Zasiadał w Magistracie dwanaście lat i byłby tam „bez końca”, ale przepisy nie pozwalały pełnić tej funkcji dłużej. Tymczasem pan Górecki był jednym z najbogatszych leszczynian i oczywiście należał do największych pracodawców. Miał octownię, wraz z bratem wytwórnię win i soków, udziały w Banku Ludowym, Drukarni Leszczyńskiej, największej gazecie regionu „Głosie Leszczyńskim”, i jeszcze w obrębie miasta gospodarstwo rolne. Przy tak rozległej działalności gospodarczej jego interesy musiały się spotykać z interesami miejskimi, ale w tym dobrym znaczeniu. Pamiętajmy bowiem, że Józef Górecki wpisał się do historii Leszna jako ten, który wspierał polską działalność patriotyczną.

Ciekawy jest też przykład z gminy Włoszakowice. Od 18 czerwca 1928 roku wójtem był tam mieszkaniec Bukówca Górnego, Walenty Śliwa. Funkcję tą pełnił przez sześć lat, cały czas społecznie, czyli nie pobierając za to pieniędzy. Utrzymywał się prowadząc hotel i restaurację w Bukówcu Górnym. Fajnie, ładnie, ale jedną z jego pierwszych decyzji na stanowisku wójta było przeniesienie Urzędu Gminy z Włoszakowic właśnie do Bukówca Górnego. Tu dodam, że wówczas żaden urząd w powiecie leszczyńskim nie miał stałej siedziby. Na ich wybudowanie nie było szans przy niezwykle skromnych budżetach. Dlatego też znajdowały się w wynajętych pomieszczeniach. Urząd Gminy Włoszakowice przeniesiono do Bukówca Górnego 1 kwietnia 1929 roku, do budynku restauracji, której właścicielem był nie kto inny, tylko właśnie Walenty Śliwa. Decyzja została jednogłośnie zaakceptowana przez Radę Gminną, Zarząd Gminny oraz starostę. Lecz jesienią 1929 roku ci sami radni, którzy wcześniej zaakceptowali przenosiny, napisali skargę do starosty leszczyńskiego. Twierdzili, że skoro w tym budynku mieści się restauracja, a innymi drzwiami wchodzi do urzędu, to obniża to jego prestiż. Starosta odpisał szybko, w dodatku dość złośliwie, w zawoalowany sposób wbijając im szpilkę, że się z restauracją „obudzili” po paru miesiącach. A skargę odrzucił. Niestety w dawnych aktach nie zachowała się umowa, nie wiemy więc ile gmina płaciła za dzierżawę wójtowi, który kierował nią społecznie.

Takie to ciekawostki z przeszłości. W odniesieniu do dzisiejszych czasów, jestem przekonany, że nie brakowałoby biznesmenów, którzy mogliby pełnić funkcję np. prezydenta Leszna i jego zastępców społecznie. Pewnie zaoszczędzilibyśmy na etatach, ale czy przy podejmowaniu decyzji kierowaliby się tylko interesem miasta i jego mieszkańców?