Kiedy opadną maski

Zastanawiam się jednak, czy z tym zdjęciem maseczek nie będzie więcej kłopotów niż w czasie, kiedy były obowiązkowe. Bo niby można bez, ale nie zawsze i nie wszędzie. Bo w sklepie trzeba. W kościele trzeba. W urzędzie trzeba, a nawet w kinie będzie trzeba, jak już otworzą. Więc ludziska będą pewnie nieco skołowani. Nie wiem, czy Państwu się tak zdarzało, ale mi często: wychodzę z domu, dopiero po przejściu kilkuset metrów uświadamiam sobie, że coś podejrzanie łatwo mi się oddycha. No i zwrot na pięcie - po cholerną maseczkę. Rozglądając się nerwowo oczywiście. Więc jeśli od soboty zasadniczo będzie można, ale w sumie nie bardzo, pewnie mnóstwo ludzi przypomni sobie o tym przed drzwiami do sklepu czy kościoła. Już słyszę, jak klną w żywy kamień.

Choć z drugiej strony może to być dobra okazja do uruchomienia pokładów społecznej przedsiębiorczości. Już nie tyle chodzi mi o to, że ludziska będą improwizować, adaptując sobie na twarz, co im w rękę wpadnie: począwszy od higienicznych chusteczek po elementy odzieży. Ale kilku obrotnych obywateli może stworzyć całkiem niezły biznes: obnośny handel maskami, wystając z nimi pod supermarketami czy świątyniami w godzinach szczytu. Podobno można się na tym nieźle obłowić - tak przynajmniej mówią niektórzy instruktorzy narciarstwa.

Żebyście Państwo nie myśleli, że im żałuję. Dobrze, że choć ktoś na tej zarazie nie straci. Bo niestety większość traci, w dodatku bardzo boleśnie. Już ruszyły zwolnienia pracowników. Albo nie ma zwolnień, a pracownicy i tak nie mają pracy. Bo tak. Czy wśród moich Szanownych Czytelników są osoby znające język niemiecki? Bardzo chciałbym wiedzieć, jak jest „bo tak” po niemiecku. To, jak obeszła się z ponad 200 pracownikami niemiecka firma z ul. Usługowej, woła bowiem moim zdaniem o pomstę do nieba. Dosłownie - w starych katechizmach była bowiem kategoria „grzechy wołające o pomstę do nieba”. Są takie cztery, wśród nich właśnie „Iniustitia in mercenarium”, czyli wstrzymywanie zapłaty pracownikom. Ludzie z tej niemieckiej firmy zapłaty nie dostali. Nie dostali też praktycznie żadnych wyjaśnień co do swojego losu: czy są zwolnieni, czy nie, czy firma działa, czy nie, kein bisschen. Pod bramą zakładu opowiadali mi, że wywieszono im kartkę po niemiecku, żeby sobie ludzie sami przetłumaczyli, że jest wniosek o upadłość w Niemczech. A szef rozkładał ręce mówiąc, że się nie może do pryncypałów dodzwonić. I tyle. Przyszło do tego, że sam ich uspokajałem, że mają opłacony ZUS - tyle dowiedziałem się w Państwowej Inspekcji Pracy.

I powiem Państwu szczerze - szlag mnie trafiał. Bo tyle się słyszało o niemieckich, zachodnich, europejskich standardach w podejściu do spraw pracowniczych. O społecznej odpowiedzialności biznesu. Zarządzaniu zasobami ludzkimi. A jak przyszło co do czego, okazało się, że w tej całej globalizacji chodzi tylko o jedno: tanią siłę roboczą. A jak coś nie wyjdzie, rozkłada się ręce, nie mówiąc nawet Entschuldigung. A jeśli ktoś upomni się o swoje, to się go opieprzy, że się w ogóle odzywa i przenosi produkcję do jakiegoś (z całym szacunkiem) Bangladeszu - bo tam tej kartki po niemiecku nikt nawet by nie przeczytał, jakby co.

Wiem, ktoś powie, że to może być odosobniony przypadek, i że nie należy generalizować. I że większość pracodawców, także tych zagranicznych to przyzwoici ludzie, i nawet jeśli muszą zwalniać, to robią to z klasą. Szczerze mówiąc wolałbym już odwołać te moje żale i przeprosić - ale po polsku - niż przekonywać się w kolejnych tygodniach, jak jest naprawdę.