Obyście byli zdrowi. Bo wam nikt nie pomoże

Cóż było robić - pociechę ciupasem w auto i na Kiepury. Mieliśmy nawet sporo szczęścia, bo nie było zbyt wielu czekających, dziecko więc w miarę szybko weszło do gabinetu. A ponieważ dziecko formalnie dorosłe, weszło samo. Po kwadransie wyszło z jakąś tam diagnozą i receptą. Oraz dość dziwną miną. Jak się okazało, lekarka na oko była niewiele starsza od pociechy, ale nie w tym rzecz. Otóż kiedy dziecko opisało mniej więcej dolegliwości, pani doktor z zupełnie poważną miną zasiadła do komputera. -Do google’a, tato!

Prawdę mówiąc, nie chce mi się wierzyć, że to było google. Z pewnością jakaś specjalna, lekarska wyszukiwarka, która tylko podobnie wyglądała. Bo kiedy ja wpisuję w google jakieś swoje objawy zdrowotne, za każdym razem otrzymuję odpowiedź, że mam raka i umrę. W przypadku mojego dziecka diagnoza była o niebo łaskawsza i w sumie nawet dość trafna - że dolegliwości mają podłoże stomatologiczne. Ale zapamiętałem sobie to googlowanie w nadziei, że kiedyś opowiem tę uroczą anegdotkę, i że pani doktor nie poczuje się dotknięta.

Nie wiem, czy ta sama pani doktor trafiła na dyżur na „wieczorynce” w Wielką Sobotę. Znajomy, który tam był opowiadał mi, co się działo. A ponieważ to człowiek, który twardo stąpa po ziemi i raczej nie fantazjuje, to mu wierzę - że w pewnym momencie lekarka wyszła do zatłoczonej poczekalni i zupełnie szczerze poprosiła pacjentów o spokój i wyrozumiałość, bo jest zupełnie sama, a miało być z nią jeszcze dwóch kolegów. Miało być, ale nie ma. A ona ma przed sobą 24 godziny pracy i kilkudziesięciu wkurzonych ludzi - a Bóg jeden wie, ilu jeszcze przyjdzie i przyjedzie, i jak bardzo wkurzeni będą.

Chciałoby się wierzyć, że to była jedyna i wyjątkowa sytuacja. Ot, sprawa losowa - komuś coś wypadło, ktoś nie dojechał i nałożyło się na to święto w paskudną, grypową pogodę. Ale nie ma się co łudzić. I wierzcie Państwo albo nie, ale z wypowiedzi dyrektora szpitala pana Tomasza Karmińskiego wynika, że lepiej to już było, a teraz będzie tylko gorzej. Nie ma lekarzy chętnych do dyżurów na „wieczorynce”. Podobnie jak nie ma lekarzy chętnych do pracy w oddziale ratunkowym. Nie ma i już. W dodatku nie bardzo można coś z tym poradzić. Dyrektor zapewnia, że to nie jest kwestia pieniędzy - szpital płaci za dyżury jak za zboże. Po prostu nie ma ludzi do pracy - i nie bardzo wiadomo skąd ich wziąć. Szpital nie zmusi nikogo, żeby dyżurował - to wolny kraj i nikt lekarzy w kamasze nie weźmie. A oni mają dokąd odejść - na przykład do innego szpitala. W najgorszym przypadku.

Można oczywiście apelować do sumień, przypominać przysięgę Hipokratesa czy przykłady świętych. Ale nie wierzę, że o to chodzi. -Lekarzy jest coraz mniej i wkrótce ich zabraknie - to zdanie dyrektor Karmiński mówił mi już parę miesięcy temu, podczas głodówki rezydentów. Słuchałem tego jak bajki o żelaznym wilku. Jak to, lekarzy zabraknie? W naszym pięknym kraju, gdzie co roku o jedno miejsce na medycynie bije się dziesięciu absolwentów? Okazuje się, że już brakuje, w dodatku tam, gdzie są najbardziej potrzebni. A to dopiero jedna taka sobota.

Dyrektor, kiedy go zapytałem czy jest jakiś ratunek odpowiedział, że jest po prostu za dużo szpitali i że trzeba by je redukować. Znam osoby z powiatu gostyńskiego, które wolą jechać w każdej sprawie do szpitala w Lesznie, a nie w Gostyniu. -Nieważne, że dalej, wolimy i już - odpowiadają. Nie chcę uchybić gostyńskiej placówce, ale tak jest: począwszy od rozwalonej głowy po poród - w auto i na Kiepury. Załóżmy, że dyrektor ma rację i dziś, w dobie szybkich aut i w miarę dobrych dróg dotarcie do Leszna z okolic Gostynia, Rawicza czy Wschowy to kwestia pół godziny. Załóżmy że lekarze i pielęgniarki z tych placówek zasilą dobrze wyposażony szpital w Lesznie. Załóżmy, że w tych miastach zostaną stacje ratownictwa medycznego i ambulatoria pozwalające zabezpieczyć pacjenta do transportu. Ale który starosta, burmistrz czy inny lokalny polityk zgodziłby się na „umniejszenie” roli swojej gminy czy powiatu poprzez likwidację szpitala? A gdyby władze centralne coś takiego chciały przeprowadzić, to zrobiłby się taki dym, że słynne Czarne Marsze wyglądałyby jak posiedzenia kółek różańcowych.

Coś czuję w moich coraz starszych kościach, że już niedługo czeka nas prawdziwy problem, wobec którego wszystkie dotychczasowe wojenki polsko-polskie wydadzą się pieszczotami. Obym się mylił, ale w te święta jakoś szczególnie mocno cieszyłem się, kiedy ktoś mi życzył zdrowia.