Jak w Paryżu

Nie zrozumcie mnie źle - nie mam z nimi na pieńku. Oni nie zaczepiają mnie, ja nie zaczepiam ich, nie wchodzimy w żadne interakcje. Nawet nie zaczepiają mnie „kierowniku, złotóweczkę”. Albo w ogóle nie żebrzą, albo jakoś wiedzą, że nie bardzo śmierdzę groszem na co dzień. Ot, czasem uśmiechną się o papierosa, a że wiem, co to znaczy nie mieć co palić kiedy ssie człowieka strasznie, najczęściej daję. Za to od czasu do czasu ulegam pokusie, żeby sobie ich poobserwować. Bo to czasem urokliwe obrazki są. Na przykład wczoraj przy fontannie gorącym popołudniem jeden stały bywalec z wielką pieczołowitością golił drugiego. Piękne po prostu.

Oczywiście nie brakuje opinii, że to może nie jest najlepsza wizytówka miasta, zwłaszcza dla tych, którzy przyjeżdżają do Leszna i kierowani nawigacją zajeżdżają na najdogodniejszy parking w centrum, po czym trafiają na taką ekipę. Oczywiście mogę też zrozumieć ludzi, którzy uważają, że zasadniczo na najbardziej - zaraz po Rynku - reprezentacyjnym placu miasta woleliby pospacerować, posiedzieć na ławkach i zażyć spokoju, a zamiast tego mają zdecydowanie głośne towarzystwo wymieniające uwagi natury ogólnej. Ale już dawno przestałem się łudzić, że ktokolwiek cokolwiek może z tym zrobić. Policja czy Straż Miejska owszem przyjeżdża, i to często - postoją na „Metzu”, coś tam pogadają, popiszą i odjeżdżają. No bo co można zrobić człowiekowi, który na mandat nie ma pieniędzy, komornik nie ma co zająć, a jak wyegzekwować prace społecznie użyteczne? Zresztą za co mandat? Rozumiem, że za picie alkoholu w miejscu publicznym - na to jest paragraf, ale za siedzenie na ławce?

Kiedyś postulowałem, żeby przenieść gdzieś jadłodajnię, która mieści się po sąsiedzku, przy kościele Świętego Krzyża. Jeden z komendantów policji uznał to nawet za całkiem niezły pomysł. Komendanta już dawno tu nie ma, a jadłodajnia wciąż jest. No to czemu się dziwić, że mamy jak mamy? Ciepło, na głowę się nie leje, jedzenie pod bokiem, a i umyć się, ogolić i wyprać jest gdzie. Że nie powiem o innych życiowych potrzebach.

Od czasu do czasu na Plac Metziga wjeżdża na sygnale karetka pogotowia. I tu już żartów nie ma. Bo prawda jest też taka, że nie każdy leżący na ławeczce, czy też obok, to od razu miłośnik trunków i beztroskiego trybu życia. Kilka dni temu spotkałem pana, który poprosił mnie, żebym przez radio podziękował kobiecie, która mu pomogła. -Jestem po operacji, zapomniałem wziąć leki na czas i zasłabłem na ulicy - opowiadał - prosiłem kilkanaście osób, żeby zadzwoniły na 112 i nikt nie chciał się zgodzić, dopiero ta pani. Trochę mnie ta historia zmroziła, bo w końcu nikt nie jest z żelaza i każdemu może się zdarzyć, że nagle organizm odmówi posłuszeństwa. A może mi się tak wydaje, bo lata lecą? Zresztą sam kiedyś przy Wałowej napotkałem człowieka, który leżał obok swojego roweru i coś bełkotał bez ładu i składu. Ale sumienie mnie żgało, więc zadzwoniłem na pogotowie. Przyjechali, zbadali - okazało się, że pan jest cukrzykiem i coś tam nie zadziałało z insuliną. Sumienie miało rację. Jak zwykle. Pewnie miałoby je nawet wtedy, gdyby się okazało, że człowiek jest po prostu pijany. Bo chyba jednak wolę wyjść na durnia, niż na bezduszne bydle.