Życie w cieniu wirusa

To znaczy wszędzie lata, tylko nie u nas. Minął bowiem oto miesiąc od tamtego felietonu i nie mamy ani jednego potwierdzonego przypadku zachorowania. Aż się wszyscy dziwią. Z jednej strony władze ostrożnie mówią, że może i ktoś zachorował, ale się nie poznał, do lekarza nie poleciał i testów mu nie zrobili. Z drugiej strony opozycja puszcza sygnały, że „władza wie, ale nie mówi”. Jeden z eksministrów, dziś zaciekły opozycjonista, wygłosił nawet tezę, że władza trzyma to w tajemnicy, żeby odpalić na pół godziny przed konwencją ichniejszej kandydatki na prezydenta i w ten sposób ukraść jej show… Konwencja i rzeczone show się odbyło, władza nie odpaliła tematu - cholera wie, może trzymają to na jakąś inną okazję. Na przykład na majowe wybory.

Zresztą utarło się już powszechne mniemanie, że jakby człowiek tylko media w Polsce oglądał, to myślałby, że żyje w dwóch różnych krajach. Wystarczy włączyć sobie TVN o 19.00, a potem przełączyć na TVP o 19.30. To już nawet nie jest różna interpretacja dwóch różnych ciągów wydarzeń, które dziś się odbyły - to po prostu zupełnie różne wydarzenia. Ci pokażą te, tamci tamte. Ci powiedzą, że jest super, tamci że do kitu. No dobra - koronawirusem zajmują się jedni i drudzy, ale z pewnością każdy na swój sposób. Uwaga wizualizuję sobie paski: na czerwonym mamy „dzięki naszym rządzącym wciąż jesteśmy zdrowi”, a na żółtym „jest tak źle, że nawet koronawirus nas omija”.

A naród i tak szaleje. Przyznam, że rozbroiła mnie historia owego podróżnika, którego w zeszły piątek zawinęli z pociągu na stacji Leszno. Wsiadł facet do pociągu w Poznaniu, wracając z wakacji w Indonezji. Tam wszyscy łażą w maskach, więc się zapomniał i nie zdjął. Pewnie w pociągu gadał sobie z innymi, pewnie padło pytanie o walizki i maskę. Więc pewnie pochwalił się, skąd wraca. A potem kaszlnął. I mało brakowało, a nockę spędziłby w anclu. I tak miał szczęście, że tym pociągiem nie jechała jakaś wycieczka działkowiczów, bo by mogli chłopu piękną izolatkę wykopać, tak na cztery metry w głąb i porządnie zasypać. Tak się składa, że w piątek, jak ta cała afera wybuchła, napisał mi o niej znajomy, którego syn jechał tym samym pociągiem. -Wyobrażasz sobie, co w domu przeżywamy? - pytał. Zasadniczo wyobraźnię mam bogatą, ale milczałem, bo nie wiedziałem, czy się śmiać, czy płakać. -Przyjacielu, wszyscy umrzemy - powiedziałem wreszcie - prędzej czy później”.

Oczywiście ktoś może przytomnie zauważyć, że media trochę winy w tym wszystkim mają. Co parę godzin widzimy i słyszymy, że podejrzenie tam, że podejrzenie tu. Faktycznie, trochę wierszówek koleżankom i kolegom wpada (no dobra, i ja na co nieco liczę). Nawet słyszałem dowcip: „-Jak zlikwidować epidemię? -Wyłączyć telewizor.” Ale popatrzmy też na pozytywy całej tej sytuacji: ludzie zaczęli się częściej i dokładniej myć. Z drogerii znikają wszelkie środki higieny. Kupujemy na pniu, w każdej ilości, i cena nie zna roli. Podczas niedawnej towarzyskiej okazji poczęstowano mnie na progu buteleczką o pojemności 250 mililitrów, opatrzoną jakąś bardzo skomplikowaną nazwą. -To doskonały środek dezynfekcyjny, stuprocentowa skuteczność - zapewnił gospodarz. Nietaktownie zapytałem o cenę tego cuda. -Prawie 100 złotych, ale skuteczny że hej - opowiedział. Popatrzyłem sobie na skład: 96% to alkohol etylowy, reszta to woda i jakiś środek pielęgnujący skórę. Za stówę! Za stówę, proszę Szanownych Państwa, to ja kupię nie ćwiartkę tego czegoś, ale litr spirytusu rektyfikowanego. Skład to 96 procent alkoholu etylowego plus woda - no dobra, mogę to zagryźć sudocremem.