Golić czy nie?

Od kilku dni co rusz to ktoś mnie pyta, kiedy wreszcie zgolę brodę. Bo podobno obiecałem. W dodatku publicznie - na antenie radia i na naszym radiowym facebookowym profilu. Przypomnę, że chodziło o zebranie pieniędzy na obóz dla niepełnosprawnych dzieci organizowany przez Stowarzyszenie Nasz Dom - Nasz Świat. Stowarzyszenie potrzebowało 25 tysięcy złotych, żeby trzydziestka dzieciaków mogła na tydzień pojechać nad jezioro gdzieś w lubuskie. I ich nie miało - coś tam nie wyszło z tak zwanym „zewnętrznym dofinansowaniem” od wojewody, czas gonił i nasza redakcyjna koleżanka - Emilia Wojciechowska - wpadła na pomysł, żeby zrobić zbiórkę na portalu pomagam.pl. Całe nasze radio postanowiło trochę pomóc i zaczęło nagłaśniać akcję. Jakoś tak w środku porannego programu prowadzący go Agnieszka i Bartek zdybali mnie znienacka, jak by tu jeszcze bardziej „rozruszać” zbiórkę. No i w chwili wzruszenia (rzadko mi się takie chwile zdarzają, ale jednak) rzuciłem żartem, że jeśli uda się zebrać kasę, to zgolę brodę. A oni minutę później powiedzieli to na antenie. Poszło w eter, nie było odwrotu…

Bo trzeba Państwu wiedzieć, że jestem do mojej brody dość mocno przywiązany. Noszę ją od prawie 30 lat. Zapuściłem w 1989 roku - zaraz po maturze. Na początku było to związane z (nie śmiejcie się, taka prawda) planami zawodowymi. Potem okazało się, że to cholernie wygodne, zwłaszcza dla tak leniwego człowieka, jak ja. Koniec końców nie było ani jednego dnia, żebym brody nie miał. Bywało, że coś tam przy niej kombinowałem - bywała krótsza, typu dwutygodniowy zarost, bywała hiszpańska, irlandzka, wreszcie coś w stylu cesarza Franciszka Józefa I, czyli pekaesy z wąsami. Ale nigdy - powtarzam nigdy - nie miałem gęby jak pupcia niemowlaka. Może to szajba, ale nie wyobrażam sobie czegoś takiego!

Więc kiedy rzuciłem wyzwanie (a właściwie Agnieszka z Bartkiem rzucili), w pierwszej chwili się nieco wystraszyłem. Ale z drugiej strony czy może być lepszy powód, żeby zgolić, niż pomóc dzieciakom? Zwłaszcza że troszkę Stowarzyszenie Nasz Dom - Nasz Świat znam i bardzo mi się jego działania podobają. Jego twórcy to dawni wolontariusze PCK, którzy na takie obozy dla dzieci niepełnosprawnych jeździli. Fantastyczna robota - każdy miał jednego podopiecznego, z którym był przez 24 godziny na dobę. Często ciężko pracując, fizycznie - bo mówimy „dzieci”, ale czasem były to już całkiem duże osoby, często ze znacznym stopniem niepełnosprawności, głównie intelektualnej. Taki obóz miał jeszcze jedną wielką zaletę - przez ten czas rodzice, którzy opiekują się niepełnosprawnymi dziećmi, mogą nieco odpocząć, podładować baterie. Wielka sprawa, naprawdę. Dofinansowanie PCK się skończyło (tak jak PCK w Lesznie), więc dawni wolontariusze wzięli sprawy w swoje ręce. Ale pieniądze musieli zdobyć sami. Stąd zbiórka, no i ten pomysł z brodą.

Co ciekawe pomysł chwycił - co rusz to jakiś znajomy meldował mi, że wpłacił, bo chce mnie zobaczyć gołego na gębie. No i faktycznie licznik na stronie akcji jakby wyraźnie przyspieszył. Pięć tysięcy, dziesięć, piętnaście… Nie wierzę, że szło to tak ładnie właśnie ze względu na brodę, ale szło pięknie i wierzę, że choć trochę przez nią. Wreszcie kwota przekroczyła 19 tysięcy złotych - niezupełnie tyle, ile było potrzebne, ale pozostałe 6 tysięcy dołożyli dobrzy ludzie poza zbiórką, wpłacając bezpośrednio na konto. Dzieciaki pojechały na obóz. Byłem przy wyjeździe - serce topniało na widok tej ekscytacji i radości.

Znowu się rozgadałem, ale teraz właśnie sedno sprawy. Bo ogłaszając się z tą brodą powiedziałem publicznie, że pójdzie pod brzytwę, jeśli od 8 do 15 czerwca na pomagam.pl uzbiera się pełna kwota - czyli 25 tysięcy. Było ponad 19 - i to do 21 czerwca. Więc nie wiem, czy warunki zostały dotrzymane. Znajomym, którzy o golenie pytają, próbuję tłumaczyć, że wygrałem (znaczy broda wygrała). Oni mówią, że kasa zebrana, dzieciaki pojechały, więc biegiem do balwierza. No i sam już nie wiem. Wygrałem czy przegrałem? Bo to, że dzieciaki wygrały, to pewne!