Już czy jeszcze nie?

Bo faktycznie w ciągu ostatnich dwóch-trzech tygodni niepokojąco rozrosło mi się grono mniej lub bardziej znajomych osób, które są, że tak się wyrażę, trafione. A jeśli nie są to sami znajomi, to przynajmniej znajomi tych znajomych, przez co ten i ów z moich kręgów towarzyskich ląduje na kwarantannie zastanawiając się, co będzie dalej. Już parę razy zdarzało się, że to osoby, z którymi przyszło mi się spotkać, rozmawiać, podać rękę. No i kiedy się dowiaduję, że X czy Y zarażony albo ma zarażonego w domu, od razu jakoś bardziej w gardle drapie i w mięśniach pobolewa. Czy to już czy jeszcze nie? I pomyśleć, że jeszcze rok temu październikowo-listopadowe podziębienie było tak normalną rzeczą, że człowiek nawet witamin nie brał. A teraz nerwowo sprawdzam w internecie, po ile u handlarzy bronią chodzą respiratory.

Swoją drogą już nie raz i nie dwa spotkałem się z opinią, że może lepiej załapać tego wirusa, póki jeszcze człowiek w miarę młody i silny. Może się uda przejść łagodnie. Albo przynajmniej jeszcze na tyle wcześnie, że wciąż działa system opieki zdrowotnej. Kusząca myśl, nie przeczę. Bo faktycznie zarażeń jest tyle i w tak różnych miejscach, że nie ma tu już mądrych. Przypomina mi się zdanie jednego z bohaterów mojego ulubionego filmu „Zaklęte rewiry”: każdy miał, ma albo będzie miał. Zdanie odnosiło się wprawdzie do pewnej choroby zakaźnej, ale takiej, która z racji na swój specyficzny charakter większości z Państwa nie grozi (kto ciekawy jakiej, niech sobie film obejrzy).

Więc może zdać się na los? Kuszące, ale… No właśnie. Po pierwsze wcale nie jest powiedziane, że na pewno będzie łagodnie. Jeden z moich znajomych, chłop jak dąb po prostu powiedział mi przez telefon „najgorszemu wrogowi nie życzę”. Choć przecież przeżył, pod tlenem nie wylądował, więc można chyba uznać, że przeszedł łagodnie, prawda? Drugie „ale” dotyczy sytuacji, że już będzie trzeba skorzystać z opieki medycznej. Coraz bardziej mi się zdaje, że i to nie będzie takie łatwe. Bo cóż z tego, że na potęgę tworzy się oddziały COVIDowe na stadionach i halach targowych, oraz w powiatowych szpitalach, kiedy wcale nie jest pewne, że będzie miał kto i czym nas leczyć. Jakoś medycy na potęgę się do nich nie garną - mało tego: już nie raz i nie dwa razy słyszeliśmy, że na żaden przymus pracy się nie zgodzą. Niby racja: wolny kraj, każdy ma swój rozum i swoje sumienie. Ale już teraz co rusz słyszymy o karetkach, na które coraz dłużej trzeba czekać, a jak już się chory doczeka, to wcale nie znaczy, że trafi do szpitala. I niekoniecznie dotyczy to tych z koronawirusem. Więc jakoś się dziwnie na sercu robi i bardziej w gardle drapie.

Rozmawiałem kilka dni temu z pewną osobą z medycznej „branży”. O tym, co się dzieje i co dziać się może. -Jeśli pan może coś słuchaczom i czytelnikom powiedzieć, to bardzo proszę powiedzieć jedno: musicie sami o siebie zadbać - powiedział. Poważny człowiek, żaden panikarz, co to z niejednego pieca chleb jadł. Przekonał mnie, więc powtarzam: jak przyjdzie co do czego, nic wam nie pomoże narzekanie na rząd, premiera, ministerstwo, NFZ, szpitale, pogotowia i lekarzy. Nic wam nie pomoże gadanie, że przecież płacicie podatki i ZUSy, nic wam nie pomoże powoływanie się na Konstytucję; musicie sami zadbać o siebie, a jeszcze bardziej o tych, których kochacie.