Czy ten asfalt czegoś nas nauczy?

Swoją drogą wciąż nie wiemy, kto odpowiada. Wygląda na to, że wszyscy byli nim mocno zaskoczeni. Słyszałem, że kilku ważnych miejskich urzędników nie wierzyło mojemu koledze reporterowi, który dopytywał o wijący się przy fontannie pas asfaltu i dopiero zdjęcia przekonały ich, że to się dzieje naprawdę. Zaskoczeni byli także radni - tak myślę, bo mimo że nasz artykuł o nowej ścieżce rowerowej ukazał się tuż przed sesją Rady Miejskiej, już podczas obrad nikt o nią nie zapytał. Zaskoczony był też Pan Prezydent - sam to zresztą przyznał w telewizyjnym wywiadzie. Wychodzi więc na to, że jedynym człowiekiem, który zaskoczony nie był, okazał się Pan Henio - operator maszyny kładącej asfalt (nie mam pojęcia, czy naprawdę ma tak na imię, ale Henio brzmi sympatycznie). Zresztą, kto wie - może i Pan Henio mocno się zdziwił, że ma tamtędy maszyną przejechać, ale robota jest robota i nie ma co wybrzydzać.

Z natury nie jestem człowiekiem okrutnym i nie chcę się tu na Panu Prezydencie i innych osobach odpowiedzialnych za to kuriozum znęcać. Z uznaniem podchodzę do tego, że właściwie już nikt tego asfaltu nie broni - moim zdaniem obronić się go po prostu nie da. Może więc najwyższy czas na wyciągnięcie wniosków. Na przykład takiego, że nasz samorząd ma chyba problem z panowaniem nad tym, co dzieje się w tak zwanej przestrzeni publicznej.

Przykład pierwszy z brzegu, właśnie z dziś: wybrałem się na Skwer Leszczyńskich Przeciwlotników. Jest takie miejsce na Osiedlu Zamenhofa, przy Wojskowej Komendzie Uzupełnień. Mówię, gdzie to, bo na skwerze próżno szukać jakiejkolwiek tabliczki z nazwą, że już o jakichś przeciwlotnikach nie wspomnę. Ot, kawałek trawnika ze śmietnikami. Z powodu tych śmietników zresztą skwer miał zmienić lokalizację, bo Stowarzyszenie Rodzina Wojskowa, która o skwer wnioskowała, uznała, że jakoś tak nieładnie. Co prawda wnioskodawcy wcześniej o nich wiedzieli, ale myśleli że „jakoś to będzie”. No nie jest.

Obok zresztą znajduje się kolejny skwer, dedykowany (również staraniem Rodziny Wojskowej i za zgodą Rady Miejskiej) Pani Jadwidze Wiecierzyńskiej, małżonce ostatniego dowódcy 55 pułku piechoty, kobiecie dzielnej i naprawdę bardzo zasłużonej. Ale, na litość boską - dlaczego tak wspaniałą osobę czci się za pomocą trzech betonowych „koziołków” przypominających zapory przeciwczołgowe? I jakiegoś krzyża wysypanego kamyczkami? O co chodzi? Podobne konstrukcje widziałem w życiu kilka razy: na Ukrainie i w Rosji, w miejscach jakichś bitew czy potyczek. Wyglądało to równie słabo, tam jednak zawsze głównym elementem dekoracji był jakiś czołg, armata czy inna katiusza, więc było na czym oko oprzeć. Tu można się oprzeć najwyżej na przystanku autobusowym. Dobra, możecie powiedzieć, że się nie znam, że to jest bardzo dobra koncepcja, opracowana przez jakiegoś profesora architektury. W porządku - ale co ma symbolizować? Że śp. Pani Jadwiga była przeciwpancerną kobietą? A nie, właśnie doczytałem, że autorzy koncepcji chcieli w ten sposób uczcić - uwaga - 100-lecie wywalczenia przez kobiety praw wyborczych. Więc może kobiety rozumieją, o co chodzi. A faceci, jak to faceci - mają się domyślić.

Żeby nie było, że tylko krytykuję - mam pomysł i go niniejszym właśnie władzom naszego pięknego miasta za darmo oddaję. Właśnie budowany jest nowy park przy Unii Europejskiej. Na pewno będzie tam mnóstwo pięknych alejek i ławeczek. Weźcie zarezerwujcie te alejki i ławeczki pod różne nazwy, przez różne Szacowne Gremia proponowane. Przyjdzie człowiek, że trzeba saperów uczcić - no bo jakże tu nie uczcić? - o proszę, piękna alejka już na to czeka. Jakiemuś zasłużonemu profesorowi się zmarło - mamy śliczną ławeczkę w cieniu, tylko tabliczkę przykręcić. Park zapowiada się dość okazale, więc powinno starczyć na co najmniej kilkanaście lat inicjatyw wszelakich. A ponieważ właśnie obchodzę wejście w szósty krzyżyk, po cichu liczę na to, że się na jakąś alejkę pośmiertnie załapię. Tylko błagam: byle nie asfaltową.