Pielgrzymka pod strażą

Bo trochę wstyd się przyznać, ale przez prawie ćwierć wieku, jakie przepracowałem w mediach, jakoś nie złożyło się, żebym nasz parlament zobaczył. Wstyd jeszcze większy, że zdążyłem już dwa razy zwiedzić, i to dość wnikliwie, Parlament Europejski w Brukseli. Nie wiem, czy to wina (albo zasługa) tego, że europosłowie mają specjalne budżety na urządzanie takich wycieczek różnym ludziom, także dziennikarzom, a posłowie narodowego parlamentu nie bardzo. Zresztą kto wie, może i nasi polscy wybrańcy narodu takie możliwości mają, ale jakoś nigdy nie zaprosili akurat mnie. Więc kiedy szefowa zadzwoniła z propozycją - nie - do - odrzucenia, nie wahałem się ani chwili. Zobaczę Sejm i Senat - pomyślałem - naszą polską Mekkę demokracji, gdzie wymyślane są prawa, którymi jako obywatele się kierujemy.

No dobra - ci, którzy systematycznie czytają moją „twórczość” wiedzą, że do demokracji mam stosunek dość chłodny - to znaczy nie do końca wierzę, ale praktykuję. Czyli nie do końca dowierzam słynnym słowom Churchilla, że „to zły ustrój, ale najlepszy, jaki istnieje”. Nie wiem, nie znam się, choć wciąż wierzę w jakiegoś mądrego monarchę, który nie będzie się oglądał na słupki poparcia w sondażach. No ale ponieważ monarchy na horyzoncie ani widu, ani słychu, stwierdziłem, że tymczasem popatrzę sobie na demokrację parlamentarną w najlepszym wydaniu, czyli wydaniu Rzeczpospolitej Polskiej.

No i muszę powiedzieć, że pomysł jak pomysł, ale wykonanie nie należało do najlepszych. Z racji spontanicznej natury naszego wyjazdu, na dzień przed posiedzeniem, mogliśmy z kolegą Tomkiem liczyć tylko na tak zwane „jednorazowe karty wstępu” w kolorze granatowym. Karty owszem - otrzymaliśmy bez problemu, może poza tą drobną niedogodnością, że kazali nam za nimi łazić w kilka miejsc, na zasadzie Annasza - Kajfasza. Ale nasze nazwiska były na liście, zaś nasze dokumenty tożsamości okazały się nie być fałszywe. I karty dostaliśmy. Z tym, że z ową kartą mogliśmy wejść do Sejmu raz, zaś każde wyjście - nawet po coś zapomnianego w samochodzie albo na papierosa - ważność wygaszało. To zresztą był drobiazg, okazało się, że mogę bez papierosa obyć się nawet osiem godzin. Gorzej, że owe przepustki nie pozwalały nam na wyjście poza ściśle określoną strefę, która nie obejmowała na przykład parlamentu właściwego. Czyli sali obrad. Oczywiście wiadomo, że na salę mogą wejść tylko posłowie - i całe szczęście. Ale nawet na galerię nie wpuszczali. -O, to karty koloru granatowego, a wejść mogą tylko ci z czerwonymi - powiedział nam funkcjonariusz Straży Marszałkowskiej, gdy z kolegą chcieliśmy sobie chociaż selfie machnąć na tle Wysokiej Izby, w dodatku na trzy godziny przed posiedzeniem.

Więc zobaczyliśmy hol, klatkę schodową i tak zwany „Korytarz Marszałkowski”, choć i z niego nas szybko wypędzono. Ku naszej satysfakcji, wypędzono też tych z czerwonymi kartami, w tym całą plejadę gwiazd znanych z ekranów TVN, TVP i innych mediów o charakterze ogólnokrajowym. Tuż przed posiedzeniem stłoczono tę całą dziennikarską brać, tak na oko z dwieście chłopa (i baby) na obszarze jakichś 40 metrów kwadratowych, szczelnie obstawiono strażnikami marszałkowskimi i tyle. Widocznie sejmowi ważniacy wolą, kiedy się im towarzystwo pod nogami nie plącze. Z drugiej strony można to nawet zrozumieć - taki TVN wysłał do Sejmu chyba z pięć ekip, które co chwilę łapały kogoś na korytarzach. A kiedy pojawiał się na nich któryś z Ważnych Liderów, typu Schetyna czy Kosiniak-Kamysz, rzucało się na nich od razu z trzydziestu ludzi z mikrofonami i kamerami. To nawet nieźle wyglądało - idzie sobie taki polityk korytarzem z pokoju do pokoju, zaś przed nim tłoczy się tłumek, który idzie razem z nim: „a nuż powie coś, co będzie hitem?”. Nie wiem, czy takie słowa padły, ale coś podejrzewam, że owi Ważni Liderzy specjalnie tak przechodzili z pokoju do pokoju, żeby tylko stado im towarzyszyło.

Na szczęście i koledze, i mi udało się zrobić to, po co tam pojechaliśmy - porozmawialiśmy z posłami i senatorami, którzy są z naszego „fyrtla” i którzy zaczynają swoją czteroletnią kadencję. Mam nadzieję, że i oni, i my uznamy ją za udaną. Ale jeśli chodzi o pielgrzymkę do źródła naszej demokracji, muszę szczerze przyznać, że ich nie odnalazłem. Straż Marszałkowska skutecznie to uniemożliwiła. Trzeba będzie spróbować kiedy indziej, na przykład podczas jakiegoś wyjątkowo nudnego posiedzenia.